Supergeslaagd event Amsterdam Guitar Heaven in Q-Factory Amsterdam

Verslag van de gearshow, het workshopfestival en de avondshow

Events 23-11-2021 14:55

door Michiel Roelse, Chris Dekker, Co Koenen Steven Faber, Jan Peter Eerenberg, Kevin Pasman, Maarten Plukker, Hidde Roorda, Erk Willemsen * Foto's Eric van Nieuwland 

Amsterdam Guitar Heaven vond voor de vijfde keer plaats, maar voor het eerst konden we ook een flink uit de kluiten gewassen Gearshow Gitaar & Bas neerzetten in de Grote Zaal van Q-Factory. Jammer dat een paar exposanten wegens de coronasituatie moesten afzeggen, maar bij de distributeurs en fabrikanten die wel naar Amsterdam kwamen was veel moois en nieuws te zien en uit te proberen.

Voor het Workshopfestival gebruikten we zes zalen in het Q-Factory gebouw, waaronder de fraaie opnameruimtes van het Abbey Road Institute en de Atlantis Studio. Vrijwel alle workshops werden goed bezocht, met een uiterst geconcentreerd publiek. De meeste workshops werden gegeven vanuit hetzelfde centrale thema ‘Tour door de Tijd’, wat mooie, brede inzichten gaf. Ook waren er een aantal workshops met het thema StageCoach Sessions/Aquarium Sessions en had Ableton een aparte studioruimte om gitaristen in te wijden in de geheimen van Live 11.

Voor de Avondshow moest Leendert Haaksma helaas zijn albumreleashow afzeggen omdat hij positief getest was. Maar de spectaculaire Tour door de Tijd band maakte ook het avondprogramma tot een groot succes.

GEARSHOW GITAAR & BAS
Er waren 50 merken aangekondigd, maar dat werden er dus door de conronasituatie wat minder. Maar er waren veel topmerken aanwezig, zoals Martin, Ibanez, Blackstar, D’Addario, Sire en vele anderen. En zeker ook de merken van gitaarbouwers kregen veel aanloop.

Bij Ibanez stond de nieuwe Quest serie centraal. Je kon maar liefst vier van deze moderne koploze gitaren uitproberen. Voor bassisten was er heel passend de EHB1005 koploze basgitaar uit de Bass Workshop serie.

Op akoestisch gebied kon het publiek voor het eerst kennismaken met de Jon Gomm signature. Dit high-end elektro-akoestische model heeft een asymmetrische body die is ontwikkeld om de percussieve speelstijl van Jon Gomm te faciliteren. Natuurlijk hoort daar ook een vernuftig versterkingssysteem bij, dat bestaat uit Fishman’s Rare Earth Mic Blend Active Soundhole Pickup in combinatie met een Tap pickup.

De Luthiers is een samenwerking tussen vioolbouwer Lucienne van de Lans en gitaarbouwer Wout Bosma. Van deze laatste was een flinke collectie te zien met naast klassieke jazzgitaar en parlor modellen, ook zijn eigen ontwerpen: de Classic, Hot Jazz en Modern. Die laatste is de gitaar waar Rory Ronde op speelt. Deze thinline heeft een bracingsysteem dat feedback tegengaat en is voorzien van twee elementen naar keuze. Er is een versie met vaste brug, maar een Jazzmastertremolo is ook een optie. Natuurlijk kwam Rory ook nog langs na zijn workshop (zie foto) en probeerde gelijk de nieuwe versie van de Modern uit, die is voorzien van TV-Jones T-Armond elementen in plaats van de Lollar Goldfoils op Rory’s eigen gitaar.

Algam Benelux had een mooie collectie Sterling by Music Man gitaren meegenomen met diverse Cutlass en Mariposa modellen. Qua bassen viel de passieve shortscale Sterling by Music Man StingRay op (niet helemaal StingRay qua sound, maar van zeer dik tot Mustang-achtig).

Ook ging er veel aandacht uit naar de akoestische Lag Hyvibe’s, waarvan je naast een aantal staalsnarige modellen ook een nylonsnaar kon bespelen.

Ook de innovatieve Martin SC-13E trok veel aandacht met zijn bijzondere constructie, waarbij de hiel niet in de weg zit om de hogere frets ter hoogte van de cutaway te bereiken, en soepele bespeelbaarheid.

Ook Marshall ontbrak niet. Zowel een Origin 20 als Studio MkII SV20 top waren te bewonderen.

Toen Sire de Larry Carlton modellen uitbracht, ontbrak er naast de op de Strat, Les Paul en 335 gebaseerde modellen nog een: een Telecastertype gitaar. Ook die is vaak te zien in de handen van mr. Carlton. Met de T7 is dat rechtgezet. Deze gitaar was te zien in de stand van The Music Alliance (TMA) naast alle andere Larry Carlton modellen.De T7 is er in twee uitvoeringen: De T7 is een klassieke versie met singlecoils en vaste brug, terwijl de T7 FM een top van gevlamd esdoorn heeft in combinatie met twee zebra humbuckers, een tweepunts tremolobrug en een moderne plaatsing van de regelaars en elementschakelaar.
Wat betreft bassen had Sire de relatief nieuwe serie passieve bassen mee, waarbij vooral het Tele-basmodel positief opviel.

In de stand van D’Addario kon je XT snaren uitproberen op elektrische en akoestische gitaren en de dit jaar uitgebrachte XS snaren op akoestische gitaar. Bij de XT snaren is de windingsdraad voorzien van een coating, waar de XS een coating over de snaar als geheel heeft, maar die coating is dan wel extreem dun. Had je een voorkeur voor een van beide en had je je gitaar meegebracht, dan kon je in de Q-Factory bij Keymusic gratis de set naar keuze op je gitaar laten zetten.

Dejawu Guitars had een mooie collectie semi-akoestische gitaren meegenomen, waaronder twee nog niet afgemonteerde modellen, waaraan mooi het vakmanschap te zien was van deze in China met de hand gebouwde gitaren, die in Nederland worden afgemonteerd. 

 

 

 

De liefhebbers van pedalen kon zijn hart ophalen in de stand van Face. Op grote Pedaltrain pedalboards stonden uitgebreide collecties van Walrus Audio, Beetronics, J.Rockett Audio Designs en Carl Martin. Aangesloten op Blackstar versterkers kon je je met hoofdtelefoon helemaal uitleven. We waren onder de indruk van de Swarm Fuzz van Beehive, absurde pedalen, zowel in klank als wat betreft regelaars! 

 

WORKSHOPFESTIVAL
Centraal thema van de workshops was ‘Tour door de Tijd’, ofwel hoe het spel van de workshoppers beïnvloed is door hun helden. Als je een aantal workshops hebt bezocht deze dag, dan kom je thuis met een vrachtwagenlading aan nieuwe ideeën en vooral ook een enorme serie nummers uit de gitaarhistorie die je er eens bij moet pakken om inspiratie op te doen. Voor de thuisblijvers hier een paar highlights uit de verslagen die we optekenden.  

Navarone-gitarist Kees Lewiszong neemt ons mee door de tijd, waarbij hij de rockgitaar geschiedenis slim aan zijn eigen ontwikkeling als gitarist ophangt. Zo gaan we van Apache van The Shadows via de Rolling Stones door naar David Gilmour en Brian May, en vandaar uit naar Nirvana, Slash, Alice In Chains, Pearl Jam en Metallica. ‘Het werd steeds harder,’ aldus Kees. In zijn eerste bandje - de voorloper van Navarone - wist hij al precies wat hij wilde: vette riffs met bluesy solo’s. Kees geeft de voorkeur aan gitaarspel met veel ‘attitude’ waar vooral feel en sound belangrijk is.

Als kind luisterde Zuco 103-gitarist Valentijn Bannier naar funky artiesten als Jackson 5 en James Brown, en naar Sergio Mendes en Louis Armstrong (‘voor de banjo’). Het is vanaf het begin duidelijk dat hij een super funky slaggitarist is. Gierende solo’s zul je hem niet snel horen spelen; voor hem is het samenspel met andere muzikanten de hoofdzaak, zeker als hij daarmee het publiek aan het dansen krijgt. Op de beat of er omheen, vlak ervoor of vlak erna, ghost notes of juist niet, hoge slagjes of juist lage, afgedempte losse noten; het is indrukwekkend - en genadeloos funky - wat Bannier allemaal weet te verzinnen over een eenvoudige beat. En dat met niet veel meer dan een oude Strat, een Fender Bassman en wat pedaaltjes.

Een vanwege een kuitblessure zittend spelende Manuel Hugas had het over vier van zijn invloeden: Jaco Pastorius, James Jamerson, Paul Jackson en Bootsy Collins. Op het eerste gezicht een tamelijk eclectische mengeling van muzikanten, maar al vrij snel werd duidelijk wat Manuel bedoelde: het gaat hem namelijk niet om het naspelen van de bassist in kwestie of het uitzoeken van specifieke licks. Veel belangrijker is het gebruiken van de benadering van bepaalde muziek: hoe vliegt iemand een baslijn aan en wat is de “attitude” waarmee die mensen spelen? Wat zou Bootsy hier of daar hebben gespeeld? Niemand zit te wachten op een kopie van Jamerson, Jackson of Palladino, maar veel meer op iemand die iets origineels maakt waarbij diegene put uit de muziek die voor hem is gekomen. 

Peter Peskens is bekend van Jett Rebel, The Mysterons, Jungle By Night en Weval, waarmee hij al heel wat landen heeft aangedaan. Peter vond op zolder de bas van zijn vader en oefende daarna acht uur per dag om het instrument onder de knie te krijgen. Hij is ook blij dat dat hij gevraagd wordt door artiesten die hem op de plaat willen hebben vanwege zijn manier van spelen. Zo nam hij met Benjamin Herman (New Cool Collective) een jazzpunkplaat op omdat Benjamin de sound en agressie van Peter op zijn album wilde hebben.
Peter neemt ons mee terug naar Duitsland en om precies te zijn naar het tijdperk van de krautrock. Dit was een vrij experimentele periode voor popmuziek, waarbij veelal langdurig met plectrum hoog op de hals werd gespeeld. Toen hij de song La Femme D’Argent van het Franse duo Air hoorde wist Peter dat hij precies zo’n bassist wilde worden: melodieus, hoog en niet typisch een bassist. De bas staat dan meer op de voorgrond en Peter vindt het zelf ook leuk om gewoon rond te springen.
Als laatste noemt hij Justin Meldal-Johnsen (Beck, Nine Inch Nails, St. Vincent), die net als hij dol is op de Fender Mustang en ook hoog op de hals en melodieus speelt zonder de band in de weg te zitten.

Tessa Raadman van Eut begon zoals zovelen  met klassiek gitaarles, maar wilde al snel over op elektrisch gitaar. De Arctic Monkeys maakten zo’n indruk op haar dat ze zelf gitarist wilde worden. Drie gitaristen hebben grote invloed op haar ontwikkeling gehad. Zo laat Johnny Marr van The Smiths horen hoe je als gitarist van een liedje met eenvoudige akkoorden een heel mooie partij kan maken door de akkoorden gebroken te spelen en met melodietjes te verbinden. Annie Clark aka St. Vincent bedenkt achter haar computer partijen die ze zichzelf vervolgens aanleert op gitaar. Hierbij gebruikt ze vaak meerdere melodielijnen door elkaar die samen de harmonie vormen. Graham Coxon, de gitarist van Blur, heeft weer een heel andere aanpak ritmepartijen eigen te laten klinken. Hij laat vaak akkoordnoten weg en gebruikt bijvoorbeeld alleen de grondtoon en terts van een akkoord om een open en krachtig geluid neer te zetten.

 

Joost van Eck werd pakweg 840 maanden te laat geboren. Een medisch wonder? Nee, in plaats van nu had hij ergens in de jaren vijftig geboren moeten worden om de swinging sixties vol op te snuiven. Zijn hele uiterlijk, apparatuur en smaak ademt de jaren zestig en Joost speelt dan ook heerlijk melodieus op een van flatwounds voorziene P. Via enkele voorbeelden laat hij horen hoe verschillend de ritmesectie van The Wrecking Crew kon spelen. En the Wrecking Crew is natuurlijk de bijnaam van de groep jazzmuzikanten die in de jaren zestig ontzettend veel West Coast popplaten inspeelde. De partijen zijn soms simpel, vaak melodieus en niet zelden ontzettend gearrangeerd. Na enkele voorbeelden laat hij enkele song horen van een van zijn projecten om de overeenkomsten met de Wrecking Crew te laten horen: Josephine Odhil. Dit klinkt een stuk moderner, met dance-invloeden, maar je hoort meteen waar Joost zijn bijzondere lijnen op inspireert en hoe hij over de benadering van bas in songs denkt.

Het eerste dat opvalt in deze workshop van Ibanez met de van oorsprong Italiaanse virtuoos Ignazio di Salvo is zijn duimplectrum. Dat blijkt speciaal voor hem gemaakt, en komt qua vorm veel dichter in de buurt van een normaal plectrum dan de bluegrass en country thumbpicks die we meestal zien. Dankzij de Gnazz Tap Pick van Essetipicks combineert Ignazio moeiteloos razendsnelle alternate picking runs met tapping en hybrid picking op zijn Ibanez RG Prestige. Ignazio onderscheidt zich van veel andere shredders door zijn fascinatie voor jazzgitaar: ‘jazz leert je heel zorgvuldig je noten kiezen over een akkoordenschema. En die kennis maakt het weer mogelijk met allerlei verschillende muzikanten samen te spelen.’ Zijn beheersing van jazzgitaar demonstreert Ingnazio daarna met een vlammende uitvoering van Chick Corea’s Got A Match?.

 
Bram van den Brekel’s Tour door de Tijd begint bij Red House van Jimi Hendrix. Dit bracht hem ook op het spoor van bluesgitaar, zijn thema van deze middag. Hij laat horen hoe Hendrix gebruikmaakte van majeur/mineurwisselingen, iets wat elders in de blues ook veel gebruikt wordt. Verder demonstreert hij hoe je een boogie met de chicken pickin’-techniek speelt en hoe je een vibrato goed uitvoert. Bram benadrukt dat het belangrijk is in blues om je gitaar te laten ‘praten’. Dit doe je door zo weinig mogelijk noten te gebruiken en voor maximale expressie te gaan.

 
Wiek Hijmans is gespecialiseerd is in de elektrische gitaar als klassiek instrument, maar is ooit begonnen met gitaarspelen door The Beatles. Ook Jan Akkerman en Derek Bailey behoren tot zijn invloeden. Wiek richt zich in zijn eigen composities op de gecomponeerde, serieuze muziek. Geen lichte kost, maar Wiek weet goed over te brengen wat hem daarin boeit. Dat doet hij aan de hand van eigen composities die de structuur volgen van de psalmen uit het Oude Testament. Wiek benadrukt het belang van clusters in deze gitaarpsalmen, groepen van chromatische noten.

 

De bassisten namen de bezoeker mee langs zijn of haar voorbeelden en hoe deze voorbeelden en invloeden samen zijn gesmolten tot een eigen stijl. Jaimie van Hek bijvoorbeeld. Ze vertelde over haar opvoeding, waarin jazzmuziek centraal stond. Ze ontdekte Earth, Wind & Fire, maar ook de meer punk-achtige songs van The Police, het melodieuze van McCartney, de zeggingskracht van Toto en... ze werd tot verwondering van haar ouders een gabber. Door Skunk Anansie en The Raconteurs raakte ze in de effectpedalen en door D'arcy Wretzky van Smashing Pumpkins kreeg ze meer vertrouwen: er waren meer heftig spelende basvrouwen. Al die bands – en haar gabberperiode - klinken door in haar agressieve, maar melodieuze basspel met veel verschillende sounds, bij onder meer Sue The Night en Miss Catharsis. O ja, ze is nu into Elvis!

 

De Tour door de Tijd van Richard Hallebeek begon op zijn tiende met The Beatles en liep vandaar via Frank Zappa, Charlie Parker en John Coltrane naar Wes Montgomery. Door de laatste leerde hij zijn timing te verbeteren, die meer ‘slepend’ moest worden. Richard laat dit horen door een stuk met een ‘foute’ timing te spelen en daarna met de goede. Na de jazz kwam de fusion, met de helden Scott Henderson en Allan Holdsworth. Erg veel heeft Richard gehad aan een akkoordenboek waarin akkoorden meer benaderd worden zoals een pianist dat doet. Dus niet melodielijnen en akkoorden los van elkaar zien, als twee dingen, maar met elkaar verweven.

Jeroen Vierdag is bassist bij Caro Emerald, Teus Nobel, Aynur en voorheen bij Ilse de Lange en de Ploctones. Hij geeft les op Codarts en het Conservatorium van Amsterdam. Tijdens deze workshop vertelt hij over Ray Brown, wiens baslijnen op de contrabas de generatie bassisten na hem en van vandaag de dag nog steeds beïnvloeden. Jeroen Vierdag speelde en luisterde als beginnend bassist ook naar muziek van Guns N’ Roses en Metallica en heeft ook in metalbands gespeeld.
Het omslagpunt kwam door Jimmy Johnson, bassist bij jazz/fusiongitarist Allan Holdsworth waardoor hij meer de jazzkant opging. Jeroen benadrukt dat hij om zijn eigen stijl te ontwikkelen liever leert van de stijl van bassisten dan dat hij alles noot voor noot naspeelt. Zo komt ook James Jamerson langs, die zelf uit de jazz kwam en die kennis weer meenam naar Motown.
Jeroen speelt mee met backingtracks in de stijl van eerdergenoemde bassisten. Bij het Holdsworth-stuk neemt de bas duidelijk meer de leiding waar de gitaar op de achtergrond blijft, zoals Jimmy Johnson dat ook zou hebben gedaan. Op de contrabas wordt een walking bass gespeeld in de stijl van Ray Brown waarin de nadruk ligt op chromatiek van de bas over een bluesschema. Deze chromatiek werd weer overgenomen door James Jamerson, waarbij Jeroen zijn Jazz Bass pakt en inderdaad bekende Motown-loopjes speelt en dempt met zijn rechterhand. 

 

Simone van Straten van Sisters of Suffication deelt in haar Tour door de Tijd workshop haar ontwikkeling in gitaarspel en componeren. Daarbij valt het op dat ze veel zaken waar ze aanvankelijk niets mee had is gaan waarderen door het simpelweg te gaan doen. Dit loopt uiteen van gitaarsolo's tot zevensnarige gitaren, rustige stukken en zelfs deathmetal als geheel. Ze laat de mogelijkheden van haar Kemper Profiler en het zevensnarige Bo-El MC-model zien, al jaren haar hoofdgitaar is. Maar ook praktische informatie wordt niet geschuwd. Zo is er naar aanleiding van vragen uitgebreid aandacht voor speelhoudingen en de dikte van de snaren.

 
Raphael Vanoli had aangekondigd dat zijn workshop zou gaan over extended techniques. Hij begint met het spelen van een solostuk waarbij hij geluid maakt door over zijn snaren te blazen, terwijl hij met zijn linkerhand akkoorden indrukt en zijn rechterhand voornamelijk gebruikt om te dempen. In de drie kwartier die volgen, blijkt er nogal wat achter deze techniek te zitten. Want wil je op deze manier geluid uit je gitaar halen, dan moet je versterker erg hard staan. Alleen op die manier kan je alle nuances en zachte geluiden genoeg versterken om hoorbaar te zijn. Maar dat betekent tegelijkertijd dat elk bijgeluid heel hard door kan komen en datzelfde geldt voor ruis en brom. Dus vooraan beginnend is het element van je gitaar heel belangrijk. Die moet een breed frequentiebereik hebben en verder vooral stil zijn. Effecten doen de rest!

 

De workshop van Marcel Singor had drie kwartier improviseren over backingtracks kunnen zijn en dan was het toegestroomde publiek waarschijnlijk nog tevreden geweest. Maar hij vertelt ook veel: hoe hij van 9-jarige jongen die gegrepen werd door de onconventionele akkoordenstructuur van The Who's You Better You Bet geëvolueerd is tot de muzikant en songwriter die hij vandaag de dag is. Interessant is ook hoe hij toelicht dat de persoonlijke stijl van een gitarist een notenkeuze die van zichzelf niet per se interessant of ongebruikelijk is toch heel bijzonder kunnen maken. Het langst staat hij daarin stil bij wat hij van de vibrato van David Gilmour geleerd heeft: dat hij aan beide kanten om de noot heen beweegt en niet alleen opdrukt en weer terug naar de noot gaat.

Barend Tromp is erg van de jaren tachtig, waarin veel werd geëxperimenteerd met de bas. Zo heeft hij niet alleen zijn zesjarige Ibanez mee waarvan de twee bovenste snaren anders gestemd zijn voor akkoordgrepen, ook zijn fretloze Wal bas in GCGC-stemming, een delay en meerdere effecten passeren de revue.
Bassisten als Percy Jones (Brand X), Mick Karn (Japan) en Tony Levin zijn grote helden van Barend. Ook de synthbass was immens populair in die tijd en Barend speelt met plectrum en delay een mash-up van Donna Summers I Feel Love met Kraftwerks The Robots. In de stijl van Mick Karn worden flageoletten gespeeld waar een randje distortion over zit om een aparte sound te maken. Daarnaast is de bas anders gestemd om aparte flageoletten te maken die op een normaal gestemde bas niet mogelijk zijn, maar die de compositie des te interessanter maken.

 

Tweede thema van de workshops op Amsterdam Guitar Heaven was StageCoach Sessions/Aquarium Sessions naar aanleiding van de videoseries die we op Gitarist.nl gepubliceerd hebben, maar dan in de live uitvoering. 

 
Rory Ronde, bekend van onder meer New Cool Collective heeft neo-soul als onderwerp in zijn StageCoach Sessions workshop. Aan de hand van zijn compositie Smile legt hij zijn werkwijze in deze stijl uit. Karakteristiek voor de stijl is vooral de luie timing, die Rory demonstreert met behulp van een metronoom. Een van de manieren waarop Rory dat doet, is door een akkoord niet in één keer aan te slaan, maar als het ware rollend te spelen, met de tonen één voor één. Voor Rory is het net na de tel spelen onderdeel van zijn stijl geworden, en hij benadrukt dat het uit jezelf moet komen; als je te veel gaat nadenken wordt het een trucje. Maak ter vooral niet te ingewikkeld, is zijn advies.  

 

De StageCoach Sessions-workshop van Mark Tuinstra is eigenlijk een miniconcert. Er wordt nog een paar keer “zijn er vragen?” geroepen, maar met zo’n vette knipoog dat de boodschap duidelijk is: dit is gewoon een show. En een hele wervelende ook. In de op grooves gebaseerde instrumentale stukken van deze gelegenheidsformatie (met naast Mark Tuinstra bassist Sean Fasciani en drummer Stefan Kruger) worden vele stijlen aangedaan, van jazz en afro tot reggae en rock.

 
Ron Huisen deed zijn Aquarium Sessions workshop met drie identieke ESP gitaren waarin respectievelijk DiMarzio, EMG en Fishman elementen waren gezet konden we nu eens goed de verschillen tussen deze drie elementen horen. Met name in de dynamiek, en dan vooral met een clean gitaargeluid, was dit goed hoorbaar. In deze praktische workshop werden de verschillen goed uitgelegd. Het frequentiespectrum van een element wat op papier staat moet natuurlijk kloppen met wat je oren horen. Het advies na deze workshop was dan ook: luister goed naar je voorbeelden en kijk of hun geluid (element) ook bij jou het beste past.

 

Het derde thema van het Workshopfestival was Ableton Live. Was Ableton een paar jaar geleden voorbehouden aan toetsenisten, nu gebruiken alle muzikanten deze software om dan wel op te nemen of live in te zetten. In een van de studio’s van Q-Factory kon je de hele dat Ableton workshops volgen, toegespitst op hoe je dat kan inzetten als gitarist.  

Gitarist en producer Silvan van der Zwaag behandelt in zijn workshop de mogelijkheden die Ableton Live biedt voor het opnemen en spelen met loops. Live heeft daar verschillende mogelijkheden voor en als eerste laat hij het audio-effect Looper horen. Doordat dit aan het eind van de signaalketen van effecten zit, wordt de loop opgenomen met alle effecten die ervoor zitten. Een andere loopmogelijkheid vind je in ‘clip view’. Hierin kan je eenvoudig korte stukjes muziek opnemen en loopen. Maar met een paar handige plugins kan je meer. Zo geeft de fixed Length Recording plugin je de mogelijkheid om de loops op te nemen met een vooraf ingesteld aantal maten. Silvan demonstreert ook de midimogelijkheden van Live. Zijn pedalboard met diverse midipedalen kan hij eenvoudig bedienen via midiplugins die per pedaal beschikbaar zijn.

 

AVONDSHOW
Vanwege de coronamaatregelen werd de Avondshow als afsluiting van Amsterdam Guitar Heaven vervroegd naar 19.00 uur. Het oorspronkelijk aangekondigde eerste onderdeel, de albumreleaseshow van Leendert Haaksma, moest worden geschrapt omdat Leendert positief getest was met corona. Dus wordt afgesloten met het optreden van de speciaal voor deze gelegenheid samengestelde Tour door de Tijd band, waarin gitaristen Jack Pisters, Kees Lewiszong en Marcel Singor hun Tour door de Tijd nummers vertolken. Arnold van Dongen moest verstek laten gaan, ook al vanwege corona. Jaimie van Hek op bas, Koen Herfst op drums en Len van de Laak, toetsen, zijn de begeleiders van de gitaristen.

Kees Lewiszong trapt af met vier nummers uit zijn Tour door de Tijd, van ZZ Top, via Pink Floyd en Soundgarden naar zijn eigen Navarone. Hij ontpopt zich als een geweldig zanger, naast natuurlijk knalharde gitaarriffs en blinkende solo’s.

Marcel Singor’s tour begint bij Steve Vai, en gaat via Prince en een schitterend uitgevoerde The Last Ride van Todd Rundgren, eindigend met een briljante solo, naar zijn eigen song Electric.  

Jack Pisters bewandelt de omgekeerde weg. Hij begint met twee nummers van zijn eigen band S.C.A.R., om vervolgens de eighties in te duiken met Gamma’s Voyager, en de seventies met Van Halen en Deep Purple songs, met daarin fraaie gelaagde solo’s. Jack nodigt voor de vocalen Leonie Meijer en Michael Devlin uit op het podium.

Voor Rock Candy van Montrose vergezelt Marcel Singor Jack op het podium en bij de finale komt ook Kees Lewiszong naar voren en wordt het één groot gitaarfeest met Queen’s Tie Your Mother Down.

 

Al met al dus een geweldig goed geslaagde dag, zaterdag 20 november in 8 zalen van Q-Factory Amsterdam. Met veel dank aan alle 21 bassisten en gitaristen, standhouders, technici, de Q-Factory crew, het Q-Cafe, alle medewerkers van de mede-organisatoren Guitar Matrix en Gitaarschool Nederland, en natuurlijk ook onze andere magazines De Bassist en Musicmaker. We did it!

Op naar volgend jaar!