De invloed van Led Zeppelin: drummer Bob Hogenelst

'John Bonham's drumstijl is ritmisch zeer verfijnd'

Muzieknieuws 15-03-2019 18:03

tekst: Tommy Ebben / fotografie: Caroline Vuagniaux

Hoe ben je met Led Zeppelin in aanraking gekomen?
‘Mijn vader is een muziekliefhebber, maar zijn smaak beperkt zich eigenlijk tot rockbands uit de sixties en seventies. Jimi Hendrix, The Who, maar vooral ook Led Zeppelin. Dat is dus de muziek waar ik voornamelijk aan blootgesteld ben toen ik jong was. Wij hadden die verzamel-cd met de graancirkels op de cover [Remasters, red.]. Ik drum vanaf mijn zevende en tot mijn zestiende heb ik bijna dagelijks met die plaat mee gedrumd.’

Hoe heeft John Bonham jou beïnvloed?
‘Tja, ik had tijdens mijn eerste drumjaren eigenlijk uitsluitend Mitch Mitchell en Bonham als voorbeelden. Dat gaat behoorlijk in je DNA zitten. Als kind droomde ik ervan om op Bonham’s kruk te zitten. Maar toen ik wat ouder was, ging ik uitzoeken waar hij zijn inspiratie vandaan haalde. Dan kom je bij jazzdrummers uit als Max Roach, Gene Krupa en Elvin Jones. Dat is zo’n andere wereld. Het duurde even voordat ik die muziek wist te begrijpen en te waarderen. Pas later ging ik dat ook naspelen.’

Waarin hoor je Bonham’s jazz-invloeden?
‘Bonham staat bij velen vooral bekend om zijn kracht, maar zijn drumstijl is tegelijkertijd ritmisch zeer verfijnd. Hij speelt heel erg vanuit rudiments, de basispatronen. Die ontwikkelt hij verder om van daaruit ritmische “melodieën” met alle vier de ledematen te maken. Good Times Bad Times, bijvoorbeeld. Dat koebelpatroontje, de manier waarop hij de bas en gitaar met de kick en snare volgt. Dat is jazz aan de steroïden. Als je daar een standaard four-to-the-floor-beat zou spelen, zou het veel minder swingen en melodisch zijn.’

Wat vind je nog meer goed aan Bonham?
‘Bonham begreep dat optreden meer is dan alleen heel goed spelen; je moet er ook een show van maken. Hij had goed door dat de aandacht van het publiek zou verslappen als hij het in de drumsolo van Moby Dick alleen bij braaf drummen hield. Hij ging met z’n handen op trommels slaan en effecten toepassen op zijn sound. Echo op de toms, flanger op de pauken; het is alsof je met Star Wars meegezogen wordt. Met Birth Of Joy hadden we ook een drumsolo die een paar minuten kon duren. Ik had geen pauken zoals Bonham, wel een gong. Die stak ik echter niet in de fik, zoals hij dat deed.’

Bob’s favoriet:
Communication Breakdown
‘Eigenlijk vind ik Black Mountain Side het mooiste nummer van die plaat. Maar daar zitten geen drums in, wel tabla’s. Daarna ga ik voor Communication Breakdown. Daarmee opende dat verzamelalbum dat wij hadden en het is sowieso een te gek nummer. Die gitaarriff is supervet en het nummer zit vol met toffe drumfills. Het nummer is best snel, bijna zo opgefokt als punk. Je hoort die ongelooflijke energie die Led Zeppelin had toen ze net begonnen.’