De invloed van Led Zeppelin: gitarist Mike Sedee
Het gitaarwerk van Jimmy Page
Muzieknieuws 15-03-2019 18:03
Mike Sedee van de Nijmeegse rockband Black Bottle Riot (nieuw album: Fire) heeft de poses en chops van een bonafide gitaarheld. Hij maakte echter op relatief late leeftijd - 25 lentes jong - de overstap van bas naar gitaar. De reden dat hij vier snaren verruilde voor zes? Het gitaarwerk van Jimmy Page en de innovatieve kracht van Led Zeppelin.
tekst: Tommy Ebben / fotografie: Odiza Fotografie
Wat was je eerste ervaring met Led Zeppelin?
‘Ik raakte met Led Zeppelin bekend toen ik nog in de meer puristische hoek van de blues zat. Ik hoorde You Shook Me en I Can’t Quit You Baby, twee blues-nummers van de eerste plaat, en dacht: nee, dit is het niet; dit wordt niet goed gebracht. Maar later hoor je nummers als Good Times Bad Times en Communication Breakdown - ook van die eerst plaat - en denk je: ho, maar wacht even! Dat was een openbaring!’
Waar zat die openbaring ’m in?
’Eerlijk gezegd heb ik nog steeds niet zo veel met de standaard blues-tracks van Led Zeppelin, wat mij betreft zijn er andere artiesten die dat beter kunnen. Het is juist wat ze daarmee gingen doen. Blues is het vertrekpunt en Led Zeppelin steekt daar een middelvinger naar op, echter met veel respect. Ze kijken bewonderend naar het verleden, maar trekken ook een bijna kwaadaardige grimas die zegt: wij gaan dit verder brengen. Dat is geval bij de opgepompte riffs, maar ook in een langzame track als Dazed And Confused. Het opdrukken van noten werd natuurlijk al veel gedaan in de blues. Maar om daar de hele main riff uit op te bouwen, dat vind ik tamelijk briljant.’
Wat is er zo speciaal aan Page z’n gitaarspel?
‘Wat mij altijd opvalt, is hoeveel swing het heeft, ondanks de kracht. Het gaat niet alleen om de noten, maar vooral om de cadans in de rechterhand. Daarom hing ik op m’n 25ste mijn bas aan de muur en pakte ik de gitaar op: om die riffs te spelen!’
Mike’s favoriet:
Good Times Bad Times
‘De openingstrack. Dat nummer knalt er zo lekker in! Het is krachtig, maar ook fris. Ik weet nog goed dat ik dat nummer probeerde te spelen toen ik net begon met gitaarspelen. Ik kende al wat simpele AC/DC-riffs, maar dit was dan weer next level. Het maakte mij heel erg bewust van het belang van up- en downstrokes met je plectrum. Als ik dat nummer na al die jaren weer hoor, ben ik meteen weer hooked. Goede zet van ze om er ook die O2-show in 2008 mee te openen. Die frisheid heeft het nog steeds. Het ontvangt je met open armen, maar ramt je ook voor je bek.’
Onze volledige Led Zeppelin-special lezen en heel veel andere interessante artikelen voor muzikanten doorspitten? Bestel Musicmaker #464, april 2019 (tot 15 april zonder verzendkosten én zonder verplichtingen) hier!
