Op 14 december overleed sessiebassist Joe Osborn. Hij werd 81 jaar oud. Osborn is een van die unsung hero's in baswereld, van wie je zeker baslijnen kent en iedereen heeft wel een album in de kast staan met een bijdrage van hem. We plozen zijn historie voor je uit.
Het einde van het jaar staat altijd in het teken van Serious Request, maar vooral ook de Top2000. Op 1724 van deze lijst vind je Barry McGuire's Eve Of Destruction, op 1677 Yesterday Once More van The Carpenters, die ook op 1559 met Close To You staan. Op 1570 staat MacArthur Park van Richard Harris, op plek 761 vind je Top Of The World van wederom The Carpenters, The Mamas & The Papas staan op 261 met California Dreamin' en op plek 140 en 58 vind je Paul Simon & Art Garfunkel met The Boxer en Bridge Over Troubled Water. Aquarius/Let the Sunshine In van The 5th Dimension staat er tot onze verbazing niet in, net zo min als I'm A Train van Albert Hammond, Dream A Little Dream van Cass Elliot of vele songs van George Harrison, Glen Campbell, Olivia Newton John, Neil Diamond en Ricky Nelson. De reden dat we deze nummers noemen en de overeenkomst zal duidelijk zijn: je hoort Joe Osborn op bas.
Foto: Joe met een Beatle.
Osborn begon ooit als gitarist en had zijn doorbraak, doordat hij op jonge leeftijd op een hitsingle van Dale Hawkins speelde. Daarna speelde hij met onder meer Roy Buchanan bij countryzanger Bob Luman om vervolgens naar bas over te schakelen. Hij speelde vier jaar lang bij Ricky Nelson, om na het uiteengaan van de band naar Los Angeles te verhuizen om meer studiowerk aan te pakken. Het is inmiddels 1964, de rock 'n' roll heeft het muzieklandschap voor altijd veranderd en Joe stond er midden in.
Het drietal Blaine, Osborn en toetsenist Larry Knechtel werden vanwege de film- en tv-muziek ook de Hollywood Golden Trio genoemd.
Later kwam de net genoemde Joe Osborn Signature, mét gestapelde knoppen, die tegenwoordig 44-60 Vintage J Bass heet. In 2012 bouwde de Fender Custom Shop nog een J voor hem zelf.
'Dit breekt mijn hart. Joe was een van mijn ware helden. Het was bijzonder om vrienden met hem te zijn en ondanks dat we nooit samen speelden – we zijn immers beide bassist – kwam ik hem vaak hier en daar tegen, zoals op NAMM-shows, om bij te praten over leven en werk. Het is verschrikkelijk om te horen dat deze natuurkracht er niet meer is. Ik denk even aan zijn familie, maar ook aan de hele muziekwereld. We zijn een gigant verloren. Check zijn discografie als je niet bekend met hem bent. Ik hou van je en ik zal je missen Joe.'
Lee eindigde met mooie anekdote over het gebruik van oude snaren door Joe.
'Joe hield van zijn originele flatwound. Na tientallen jaren was hij er eindelijk van overtuigd om zijn snaren te vervangen... ...en hij vond het verschrikkelijk. Hij zette zijn oude flats er weer snel op. Ik kocht ooit een originele Jazz Bass uit '62 en daar zaten de de originele flatwounds nog op. Ik ben niet echt een flats-spelers, dus ik heb ze er afgehaald, ingepakt en naar Joe gestuurd. Voor de zekerheid als back up!'
In de komende Top2000 zullen we nog even extra op zijn baslijnen letten.
Chris Dekker
Een link naar een mooi interview van onze collega's van No Treble, waarin Joe op enkele songs ingaat..
Foto: Joe in 1972.