IM Joe Osborn

Unsung hero overleden

Muzieknieuws 16-12-2018 13:42

Op 14 december overleed sessiebassist Joe Osborn. Hij werd 81 jaar oud. Osborn is een van die unsung hero's in baswereld, van wie je zeker baslijnen kent en iedereen heeft wel een album in de kast staan met een bijdrage van hem. We plozen zijn historie voor je uit.

Het einde van het jaar staat altijd in het teken van Serious Request, maar vooral ook de Top2000. Op 1724 van deze lijst vind je Barry McGuire's Eve Of Destruction, op 1677 Yesterday Once More van The Carpenters, die ook op 1559 met Close To You staan. Op 1570 staat MacArthur Park van Richard Harris, op plek 761 vind je Top Of The World van wederom The Carpenters, The Mamas & The Papas staan op 261 met California Dreamin' en op plek 140 en 58 vind je Paul Simon & Art Garfunkel met The Boxer en Bridge Over Troubled Water. Aquarius/Let the Sunshine In van The 5th Dimension staat er tot onze verbazing niet in, net zo min als I'm A Train van Albert Hammond, Dream A Little Dream van Cass Elliot of vele songs van George Harrison, Glen Campbell, Olivia Newton John, Neil Diamond en Ricky Nelson. De reden dat we deze nummers noemen en de overeenkomst zal duidelijk zijn: je hoort Joe Osborn op bas.


Foto: Joe met een Beatle.

Osborn begon ooit als gitarist en had zijn doorbraak, doordat hij op jonge leeftijd op een hitsingle van Dale Hawkins speelde. Daarna speelde hij met onder meer Roy Buchanan bij countryzanger Bob Luman om vervolgens naar bas over te schakelen. Hij speelde vier jaar lang bij Ricky Nelson, om na het uiteengaan van de band naar Los Angeles te verhuizen om meer studiowerk aan te pakken. Het is inmiddels 1964, de rock 'n' roll heeft het muzieklandschap voor altijd veranderd en Joe stond er midden in.


Video: Joe in twee minuten.

Vanaf '64 was hij lid van de zogenaamde Wrecking Crew. Dat was de lijst met sessiemuzikanten die als eerste gebeld werden, maar die jarenlang behoorlijk anoniem bleven. Om een idee te geven: drummer Hal Blaine speelde op zo'n 40.000 producties – denk aan songs, maar ook op muziek voor tv en film – en Carol Kaye, een van de andere bassisten, op zo'n 10.000 stuks. Joe zal ongetwijfeld ook op zulke aantallen zitten. Drummer Roy Halee, de voormalige co-producer van Simon & Garfunkel, sprak ooit over Joe en roemde de hele band: 'Men hoeft de recorder niet te stoppen voor een fout, want die is er niet.' The Wrecking Crew kreeg meer terechte bekendheid door de film uit 2008.


Foto: natuurlijk draag je overdag een zonnebril, als je 's nachts iets te veel van het leven geniet.

Het drietal Blaine, Osborn en toetsenist Larry Knechtel werden vanwege de film- en tv-muziek ook de Hollywood Golden Trio genoemd.


Video: een kort interview met Joe Osborn.

In '74 verhuisde Joe naar Nashville, het epicentrum van de country. Hij speelde met Neil Young, Kenny Rogers, Han Williams jr. en naar verluid scoorde hij meer dan vijftig nummer-1-hits in de countrylijsten. De laatste jaren deed hij het rustiger aan en onlangs werd er kanker geonstateerd. Op 24 december overleed hij te midden van zijn kinderen, op 81-jarige leeftijd.


Video: een repetitie van wat grote namen!

De Spullen
In de titel van dit IM lees je de Engelse term unsung hero. Een aanduiding voor die mensen die op de achtergrond prachtige daden verrichten en daar zelden het verdiende lof voor krijgen. De schijver van dit stuk leerde bassisten als Bob Glaub – die natuurlijk in De Bassist voorbij kwam – en Joe Osborne kennen door hun sginature-bassen bij Lakland. Dat bleek destijds een mooi begin voor een zoektocht naar de mensen achter deze bassen. Osborne speelde vooral Fender: een Jazz met dubbele, gestapelde knoppen uit 1960. Deze kreeg hij ooit van Fender, vlak voordat hij met Rick Nelson naar Australië vertrok voor een tour en hij was in de eerste instantie teleurgesteld. Hij had op een Precision gehoopt! De smalle Jazz-hals viel in de smaak, ook vanwege de korte vingers van Osborn. De Labella flatwounds bleven twintig jaar (!) op de bas zitten en hij spelde vooral met plectrum, voor een resonante en heldere sound. Niet alleen was zijn geluid zeer herkenbaar, maar het was ook geliefd bij producers. Hij was altijd hoorbaar in de mix, ook op kleine, goedkope radio's.

Later kwam de net genoemde Joe Osborn Signature, mét gestapelde knoppen, die tegenwoordig 44-60 Vintage J Bass heet. In 2012 bouwde de Fender Custom Shop nog een J voor hem zelf.


Video: de CS Fender in actie.

Meesterbassist Lee Sklar postte op facebook een eerbetoon:

'Dit breekt mijn hart. Joe was een van mijn ware helden. Het was bijzonder om vrienden met hem te zijn en ondanks dat we nooit samen speelden – we zijn immers beide bassist – kwam ik hem vaak hier en daar tegen, zoals op NAMM-shows, om bij te praten over leven en werk. Het is verschrikkelijk om te horen dat deze natuurkracht er niet meer is. Ik denk even aan zijn familie, maar ook aan de hele muziekwereld. We zijn een gigant verloren. Check zijn discografie als je niet bekend met hem bent. Ik hou van je en ik zal je missen Joe.'

Lee eindigde met mooie anekdote over het gebruik van oude snaren door Joe.

'Joe hield van zijn originele flatwound. Na tientallen jaren was hij er eindelijk van overtuigd om zijn snaren te vervangen... ...en hij vond het verschrikkelijk. Hij zette zijn oude flats er weer snel op. Ik kocht ooit een originele Jazz Bass uit '62 en daar zaten de de originele flatwounds nog op. Ik ben niet echt een flats-spelers, dus ik heb ze er afgehaald, ingepakt en naar Joe gestuurd. Voor de zekerheid als back up!'

In de komende Top2000 zullen we nog even extra op zijn baslijnen letten.

Chris Dekker

Een link naar een mooi interview van onze collega's van No Treble, waarin Joe op enkele songs ingaat..


Foto: Joe in 1972.

zoeken
zoeken