Angst en extase met The Brian Jonestown Massacre

Soundchecken op eigen risico

Muzieknieuws 20-09-2018 09:09

The Brian Jonestown Massacre staat te boek als een echte cultband. Het woord ‘cult’ betekent in het Engels ook sekte. En er zit niet alleen een verwijzing naar de Jim Jones-sekte in de bandnaam, net zoals dergelijke religieuze groeperingen heeft Brian Jonestown Massacre een leider die even charismatisch als controversieel is. De reputatie van Anton Newcombe is een van die rock-archetypes: een hypercreatief maar zelfdestructief genie.

In de documentaire Dig! uit 2004 zien we enerzijds iemand die volledig toegewijd aan zijn kunst drie briljante albums in een jaar produceert. Anderzijds zien we iemand die geplaagd door geestesziektes en drugsverslaving een werkelijke tiran voor zijn bandleden is. Zo deinst hij er bijvoorbeeld niet voor terug om een bandlid op het podium op z’n bek te slaan. Tegenwoordig schijnt hij clean en minder volatiel te zijn, maar hij is nog altijd zeer sfeerbepalend. En wat betreft zijn humeur is het kop of munt. 

Al vanaf het moment dat Anton de zaal binnen komt lopen, is de toon gezet. De soundcheck zou om 16.00 beginnen en de bandleden zitten om 16.20 nog steeds braaf op hun plek te wachten op hun voorman. Om de tijd te doden hebben ze een mellow psychedelische jam ingezet. Dan verschijnt opeens Anton ten tonele. Met zijn zonnebril op loopt hij met grote stappen naar zijn microfoon en snauwt: ‘Kappen met die onzin! Waarom zijn jullie aan het jammen? Jullie kunnen beter een van de songs op de setlist oefenen! Waarom denk je dat ik gisteren tijdens de show dat ene nummer stillegde? Niet omdat ie zo lekker ging!’

'This fucking sucks'
Oké, de sfeer is gezet. En die verandert niet gedurende de soundcheck. Deze bezetting is niet lang voor het begin van deze tour geformeerd en veel van de nummers zitten er nog niet in zoals Anton dat wil. Steeds opnieuw legt hij nummers stil en iedere keer groeit zijn frustratie. ‘This fucking sucks!’, roept hij wanneer hij zich genoodzaakt voelt een nummer voor de vierde keer voortijdig af te breken. ‘Dit komt niet eens in de buurt van samenspelen!’

In de meeste gevallen ligt het tempo te hoog, dus moet vooral drummer Stuart Mann het ontgelden. Maar wanneer het tempo wel goed is, wordt er nog steeds niet volgens Antons wens gedrumd. Met armgebaren probeert hij uit te leggen hoe hij het wel wil, maar voor geen van de bandleden lijkt dat verhelderend te werken. Met glazige blikken laten ze de tirades over zich heen komen. Waaronder dit pareltje: ‘Dit is een van mijn beste nummers! Je moet echt je best doen om dit te verklooien, maar dat lukt jullie prima. Gefeliciteerd!’

Bipolair
De avond ervoor hadden ze een show in Keulen die dus niet zo lekker ging. Midden in de show kapte Anton een nummer af en begon even later doodleuk opnieuw. Drummer Stuart vertrouwt Musicmaker na de soundcheck toe: ‘Anton zegt dat wij, de rest van de band, verkeerd zaten. Hij zat zelf verkeerd. Maar goed. Hij is bipolair en het heeft niet zo veel zin om tegen hem in te gaan.’

Tijdens de show in Paradiso - waarbij Anton een T-shirt draagt met de aanmoedigende boodschap ‘eat shit’ - is de sfeer op het podium overigens niet veel beter dan tijdens de soundcheck. Vooral tijdens het eerste half uur van de show lijkt hij zwaar ontevreden over het presteren van zijn band. Hij blijft voortdurend met een zure mond hoofdschudden - en voelt zich niet genoodzaakt dat voor het publiek te verbergen - en schreeuwt een paar keer keihard ‘langzamer!’ naar de drummer. In de microfoon.

Foto: Antons Bassman: Shae zag 'm eerst

Bassman 
Voorafgaand aan de soundcheck maakt Shae - roadie, gitaartech en gitarist bij één nummer - met Musicmaker een rondje langs alle gear. Hij vertelt vol enthousiasme over alle spullen, maar wanneer we aankomen bij de basversterker op het podium, kijkt hij even zuur. Ondanks dat Anton tijdens het interview vertelde dat hij hem op de kop had getikt, heeft Shae een andere kijk op het verhaal.

Shae: "We waren in Frankrijk aan het touren en ik had  deze prachtige Fender Bassman-top uit de jaren zestig gevonden op Ebay. Ik had al uitgebreid gebeld met de eigenaar en de deal was zo goed als rond. Echter, toen kreeg Anton er hoogte van. Hij deed net alsof hij 'm gevonden had en eigende het ding zich helemaal toe. Aanvankelijk liet ik het niet over m'n kant komen ging ik er tegenin. Maar toen besefte ik me dat ik de rest van de tour zwaar gezeik van Anton zou krijgen hierover. Dat was het me niet waard en heb Anton er met de buit vandoor laten gaan...
 

Het volledige interview met Brian Jonestown Massacre lezen en heel veel andere interessante artikelen voor muzikanten doorspitten? Bestel Musicmaker #459, oktober 2018 (tot 18 oktober zonder verzendkosten én zonder verplichtingen) hier!