Negen vragen aan Pip Blom

'Soms weet ik opeens niet meer hoe ik een liedje moet spelen'

Muzieknieuws 14-10-2021 16:10

Pip Blom valt zeer in de smaak in het Verenigd Koninkrijk, waar ze al uitvoerig tourde en onder meer op Glastonbury speelde. Maar in Nederland behoort ze tegenwoordig - ondanks haar schamele 25 lentes - ook al tot de indiepop-top. 8 oktober kwam haar tweede album Welcome Break uit. Hoog tijd voor een nadere kennismaking!

Dit is een extra webitem naar aanleiding van een artikel in Musicmaker 485, november-december 2021. Je kunt deze editie zonder verzendkosten bestellen via deze link.

Wat is je favoriete album aller tijden?
‘Ik ben meer van de losse tracks, maar als ik voor een heel album zou moeten gaan, kies is Jewellery van de Engelse band Micachu & The Shapes. De songs zijn kort, catchy en poppy, maar ook best vreemd. De productie schuurt een beetje en zit vol rare geluiden, maar is heel creatief en supervet. Ik vind elk nummer cool!’ 

Wat is je favoriete alcoholische versnapering?
‘Ik hou het meestal gewoon bij bier, maar tripels zijn mijn lievelings! Mijn favoriete cocktail is de White Russian, ook voordat ik The Big Lebowski ooit had gezien!’

Wie is je jeugdidool?
‘Toen ik heel jong was, was dat Dolly Parton. Ik wilde heel graag in het tv-programma Mooi! Weer De Leeuw verkleed als haar Jolene playbacken. Dat vond ik zo’n mooi nummer - en nog steeds! Toen ik begon met liedjes schrijven was mijn held Andrew Savage van de Amerikaanse band Parquet Courts. Mijn moeder nam mij rond 2012 mee naar een concert van hen in de Melkweg en ik werd groot fan.’



Heb je een terugkerende droom?
‘Ik droom met enige regelmaat dat ik op een groot festival moet spelen en dat er net voor de show van alles misgaat. Dan ben ik bijvoorbeeld verdwaald op weg naar het podium, of mijn pedalen zijn weg terwijl de band al begint met spelen.’

Muzikale miskoop?
‘Op tour zag ik ooit iemand op een Fender Jag-Stang spelen, zo’n Kurt Cobain signature-model. Ik vond ’m heel cool eruitzien en mooi klinken en heb er de volgende dag meteen eentje gekocht via Reverb. Maar toen ik ’m thuis eenmaal in handen had, vond ik ’m eigenlijk helemaal niet lekker spelen. Tot nu toe staat ie dus nog steeds stof te verzamelen. Ik speel voornamelijk op m’n oude vertrouwde Fender Mustang. Iemand zei ooit dat ik qua sound eigenlijk meer een Gibson-persoon ben, maar die vind ik er niet zo mooi uitzien.’

Wat brengt je van je voordeur naar het podium?
‘Toen we net met de band begonnen te touren, waren we zo rond de 18 en 19 jaar - te jong om een busje te huren. Mijn moeder heeft toen een busje voor ons gekocht, die we stukje bij beetje terugbetalen. Het is een Ford Transit uit 2007 met een dubbelcabine en zes stoelen, genaamd Dollie; niet vernoemd naar Dolly Parton, maar naar de duif uit Pluk Van De Petteflet.’

Favoriete muziekdocumentaire?
‘Anvil: The Story of Anvil van Sacha Gervasi. Hartverwarmend maar tenenkrommend tegelijk.’



Wat is het meest memorabele concert dat je ooit zag?
‘In 2019 speelden we op Glastonbury, een enórme droom die uitkwam. We waren er de hele week met een grote groep. Toen we zelf al gespeeld hadden, zagen we het optreden van Fat White Family, waar ik erg fan van ben. Het nummer Tastes Good With The Money begint met een a-capella-mannenkoor en toen ze die inzetten, moest ik wel even een traantje wegpinken.’

Gênante podiumervaringen?
‘Soms heb ik een black-out en weet ik opeens niet meer hoe ik een liedje moet spelen, ook al heb ik het al heel vaak gespeeld. Dan blijf ik stoïcijns doorspelen en andere akkoorden proberen, maar van binnen ben ik aan het panieken. Ik speel voornamelijk barré-akkoorden en ken de namen daarvan niet, wat het extra lastig maakt wanneer het gebeurt. De bassist schreeuwt dan bijvoorbeeld: “Zeven!”’

zoeken
zoeken