"Het was de eerste keer dat ik merkte hoe muziek me kon raken"

Zeven vragen aan Cato van Dijck van MY BABY

Muzieknieuws 18-10-2018 10:10

Wat is je favoriete tankstation-snack?
‘Ik kijk heel erg uit naar betere snacks bij tankstations, maar als ik er eentje zou moeten kiezen: een kaasbroodje.’

Wanneer was je voor het laatst écht dronken?
'Dat was na onze show op Sziget, afgelopen augustus. We hadden een heel heftige tijd van constant reizen en spelen achter de rug. Het voelde een beetje als het einde van de zomer, alsof we op de top van de berg stonden. En het was de eerste keer sinds lange tijd dat we de volgende dag niet vroeg op hoefden te staan! Mijn broer - en drummer van My Baby - Joost deed later op die avond een dj-set in een andere area op Sziget en we maakten er samen met de hele crew een soort privé-feestje van. We hadden de drank uit de kleedkamer meegenomen en deelden shotjes uit aan iedereen.’

Wie is je jeugdidool?
‘Het was niet echt een idool, maar degene aan wie ik meteen moet denken is Chris Isaak. Ik was een jaar of vijf en ik noemde hem “de huilende meneer”. We hadden een cassettebandje en ik vroeg altijd: “Mama, papa, mag de huilende meneer weer op?” Dan ging ik meedeinen op Wicked Game en moest ik zelf soms ook huilen. Het was de eerste keer dat ik merkte hoe muziek me kon raken.’

Wat is je favoriete film?
‘Ik heb geen all-time favoriet, maar de beste film die ik recentelijk heb gezien is Call Me By Your Name van Luca Guadagnino. Het is een hedendaagse maar ook klassieke vertoning van pure liefde. Niet alleen tussen twee geliefden, maar ook tussen ouder en kind. Het bevat ook nog eens een prachtige soundtrack van Sufjan Stevens. Ik zag ’m in het vliegtuig en heb lekker zitten huilen.’

Wat is je favoriete muziekdocumentaire?
‘Ik moet meteen aan The Last Waltz over The Band denken. Al is dat meer een tijdsdocument dan een documentaire. Ik vind Don’t Look Back van D.A. Pennebaker over Bob Dylan ook heel gaaf.’

Wat is het mooiste concert dat je meegemaakt hebt?
‘Dat was Mavis Staples in Paradiso, in 2012 of 2013. Zij is ook een jeugdheldin van mij. Soms komt de akoestiek van Paradiso een concert niet ten goede en heb je nogal eens last van geroezemoes. Maar nu stond er een gospelzangeres in een kerk en de galm liet haar stem er nog beter uitkomen. Zij stond daar als een priesteres en had volledige controle over wat ze aan het doen was. Het was muisstil, alsof iedereen voelde: bij een mis praat je er ook niet doorheen. Ik heb daarna nooit meer meegemaakt dat een concert zó klopte. Het was een spirituele ervaring.’

Wat is je meest gênante podiummoment?
‘Ik heb een terugkerende droom waarin ik een podium op stap en ik niet weet wat ik moet gaan spelen of zingen. Afgelopen januari werd die droom werkelijkheid. Celebrating David Bowie - een tribute opgezet door oud-bandleden van Bowie - nodigen per land waar ze spelen één vocalist uit om een nummer mee te doen. Ik was helemaal vereerd toen ze mij vroegen en de eerste avond in Paradiso ging heel goed. Toen vroegen ze of ik de volgende dag in TivoliVredenburg er nog een nummer bij wilde doen, The Jean Genie. Ik stemde graag in, maar wel op voorwaarde dat de tekst op het podium zou liggen. Ik had immers niet de tijd om die op zo’n korte termijn uit mijn hoofd te leren. Toen ik tijdens het concert het podium op kwam lopen, lag de tekst er dus niet. En de band had het nummer al ingezet! Daar stond ik dan, met m’n mond vol tanden voor allemaal die-hard Bowie-fans. Ik probeerde nog te seinen naar de crew - tevergeefs. De tijd leek zich te vertragen. Toen heb ik het eerste couplet maar puur met fonetische klanken gezongen. Volgens mij had niet eens iedereen in het publiek het door, maar ik kon wel door het podium zakken! Gelukkig kwam bij het tweede couplet wel iemand met de tekst het podium op gelopen.’