Reportage Eurosonic Noorderslag met ons Musicmaker Stage en nog veel meer

The All Known - Julia Adriana - Breakout - Lorena + The Tide - Eurydice - Roseye - Marathon - The Woods - Angry Chair - Vaague - The Captain - Wild Romance - Cocobolo - Naft

Events 24-01-2025 20:01

Het team van Musicmaker treinde naar Groningen voor vier dagen, bands, bands, interviews, panels en nog meer bands. Het onderstaande artikel zal de komende dagen steeds bijgewerkt worden. Inmiddels proberen we namelijk ook al het NAMM-productnieuws online te krijgen. Aanpoten dus!

Dit artikel is de komende dagen in bewerking, Kom dus vooral terug voor meer bandrecensies van onder meer Noorderslag.


Tekst: Kevin Pasman & Chris Dekker

ESNS (Eurosonic Noorderslag) is 'hét platform voor opkomend Europees muziektalent'. Maar liefst 333 nieuwe Europese acts uit 33 landen hebben zich gepresenteerd aan zo'n 40.000 enthousiaste muziekfans en muziekprofessionals van over de hele wereld. Van woensdag tot en met vrijdag was het Eurosonic, waar we als online magazine voor de Benelux-muzikanten ons vooral concentreerden op de optredens van Nederlandse en Belgische bands. En de zaterdag is traditioneel voor louter Nederlandse bands. Lees onze reportage! 

Woensdag: Musicmaker Stage

Musicmaker is alle dagen te gast bij ESNS2025 voor het bijwonen van panels, het spotten van bands, het weerzien van ons bekende bands, de ‘hang’ met al onze partners in de muziekwereld en natuurlijk de inmiddels bekende Musicmaker Stage tijdens de Pinguin Showcases in de Groote Griet, die off-ESNS plaatsvindt.

Van buitenaf zie je een stel smalle gevels, maar het complex van De Groote Griet aan de Grote Markt in Groningen is een doolhof van met elkaar verbonden ruimtes, verspreid over meerdere panden en vele verdiepingen. Bij elkaar heeft het een capaciteit van zo’n 4.000 bezoekers (nee, dat is geen nulletje te veel) en elk jaar is het het decor van de vele podia van Pinguin Radio. Veel van deze podia worden ‘geadopteerd, door bijvoorbeeld de diverse popopleidingen en Conservatoria in ons land. Een mooie plek om de talentvolle acts van je opleiding een showcase te laten doen en er spelen vele tientallen acts tijdens ESNS2025.

Musicmaker heeft er al jaren een podium en op een van de dagen programmeren we zelf. Uit een kleine honderd inzendingen koos de redactie voor The All Known, Julia Adriana, Breakout, Lorena + The Tide en Eurydice. Een zeer uiteenlopend keuze, zou blijken. Maar natuurlijk zagen we veel meer.

The All Known
The All Known trapt af in een meteen ramvol café. Het trio heeft inmiddels al een mooie lijst optredens op het cv staan en niet voor niks. De strakke drums van Sipke vormen de basis, waarover de boomlange zanger en bassist Vincent mooie, melodieuze baslijnen kan spelen. Ben is een echte effectengitarist, die met en enorm pedalboard vol delays en synths mooie soundscapes en bijzondere riffs speelt. Vincent gaat af en toe prachtig de hoogte in met zijn stem (denk Muse, denk Manic Street Preachers), met interessante zanglijnen en de koortjes van zijn twee bandleden maken het geheel af. De band is nog volop in ontwikkeling en Vincent vertelt ons na afloop dat hij twijfelt of hij zich niet meer op zang moet concentreren en dat the All Know dus een aparte bassist neemt. Van ons hoeft het niet. Het geheel staat en en is zeer prettig om naar te kijken en te luisteren.


Julia Adriana
De kans is best groot dat je Julia Adriana al eens hebt horen zingen, want ze is backing vocalist bij onder meer De Vrienden van Amstel en Blof. Vandaag zien we haar hoe ze echt is. Als singer-songwriter met een prachtige eigen stijl. Ze is geïnspireerd door Joni Mitchell, Eva Cassidy en John Mayer en ze maakt prachtige, breekbare liedjes, met mooie teksten en ze brengt de drukke kroeg met haar intieme set tot rust. Ze heeft een sterke, heldere stem en met haar gitaarspel staan de liedjes al. Ze heeft echter haar gitarist Florian Verhagen meegenomen en hun samenspel en de solo’s van Florian brengen de muziek naar een nog hoger niveau. Met behulp van wat effecten en een volumepedaal heeft Florian totale controle over zijn geluid en de ene keer lijk je een slidegitaar te horen, dan weer een elektrische en dat allemaal uit een akoestische gitaar. De dynamiek is sterk in deze set. Misschien is dit podium niet de perfecte plek voor een intieme singer-songwriterset, maar Julia overtuigt geheel.

Breakout
Breakout is een – om het cliché nog maar eens te gebruiken – een echte jonge-honden rockband. Eentje met sterke nummers en een zeer goede podiumpresence, Qua gear en kleding is alles tot in de zeventies-puntjes verzorgd. Drummer Tijn is een genot om naar te kijken en als een goede drummer dat doet, houdt hij overzicht en de band bij elkaar. Gaël legt lekkere ruige baslijnen neer, waarbij hij de G-snaar af en toe te lijf gaat met een duimplectrum voor nog meer knallend baswerk. De band omschrijft zich als stonerrockband, wij vinden het meer seventies rock, maar Gäel voegt wel een laagje Stoner toe. En dat terwijl hij springend het drumpodium verwisselt voor het normale podium. Chris is een en al coolheid op gitaar, het wahpedaal lijkt aan zijn schoenen gelijmd en hij is goed voor vele, goeie vuige wah-solo’s – en een paar zonder - en hij heeft de uitstraling om de grootste podia aan te kunnen. Zangeres Kerstin komt al snel op stoom, soms oogt ze ingetogen, om daarna exploderend en springend, met wapperende manen het podium over te gaan, terwijl ze helemaal opgaat in de muziek. Ze heeft een prachtige stem die zeer eigen is en die lekker anders is dan de gemiddelde, rauwe rockzangeres.


Lorena + The Tide
Lorena + The Tide is een zeer leuke, diverse en sympathieke band, die inderdaad om Lorena draait. De energieke frontvrouw heeft een mooie popstem en de liedjes zijn pakkend en fijn. De vele optredens, ook in Engeland, hebben van de band een goedlopende machine gemaakt. De laatste tijd wordt de set steeds steviger en dat is wel fijn. Extra pit! We zijn benieuwd naar nog meer songs uit die nieuwe richting. Er is lekker veel dynamiek in de band, mede doordat Lorena wisselt tussen gitaar, ukelele en banjo. Gitarist en zanger Micha weet steeds weer te verrassen met onconventionele solo’s, terwijl bassist Jeroen niet alleen een lekkere dikke bas-basis verzorgt, maar hij kleurt de liedjes met lekkere basloopjes en aparte sounds. Extra punten gaan naar drummer Jindra, die heerlijk relaxt en goed drumt: af en toe geeft Jeroen even een clue, maar verder zou je niet verwachten dat dit pas de tweede gig is met de band. Aan het einde stelt Lorena de band voor, door een bezoekje te brengen aan alle leden. Aangekomen bij bassist Jeroen neemt ze zijn linkerhand even over, om samen bas te spelen. Het is die speelsheid die de band extra leuk maakt.

Eurydice
In Noord-Holland hebben ze alle podia al platgespeeld en nu is de rest van Nederland aan de beurt. Het trio maakt alternatieve, progressieve rock dat lekker technisch is, maar ook emotioneel en rauw. Jim zet lekker hoekige drumpartijen neer, waarover Sanne soms bijna industrieel bast: superstrak, superfel en hypnotisch repeterend. Jelle is een zeer sterke zanger en zijn teksten over onder meer de Griekse mythologie (zie ook de bandnaam) geven een extra lading. Hij zorg qua zang en gitaar voor dat rauwe en emotionele, waarbij de ninenties grunge – en The Mars Volta, volgens een collega – nooit ver weg zijn. En als Jelle losgaat, gaat Sanne dat ook. Ze is een blikvanger op het podium als ze zeer expressief de noten en loopjes uit haar bas wringt en knijpt. Drumsolo’s saai? Niet bij Jim Hij soleert, af en toe schreeuwt hij naar de band om op het juiste moment een noot of akkoord te rammen, waarbij hij zijn twee bandleden scherp houdt en op het verkeerde been probeert te zetten. ESNS kan bij het rijtje platgespeelde podia.

Donderdag

Roseye
Roseye is een bont gezelschap van muzikanten uit verschillende Europese landen die elkaar via hun studie aan het conservatorium van Amsterdam gevonden hebben. Wat zo interessant aan Roseye is, is dat de muzikanten duidelijk verschillende achtergronden hebben, maar de jazzy R&B van het vijftal klinkt echt als een kloppend geheel. Zangeres en saxofoniste Tallulah Rose is de blikvanger en degene voor wie uitgebreid ruimte gemaakt wordt, maar we hebben hier te maken met meer dan alleen een zangeres met band. Gitarist Julek Warszawski soleert naar hartenlust bluesy licks, maar is net zo goed in subtiele, cleane slagjes en doorklinkende akkoorden, en hij weet ook wanneer hij niet moet spelen om de impact te vergroten. De basis van drummer Kasparas Petkus en het heerlijk vette basgeluid van Deborah Slijkhuis is oersolide en een mooie springplank voor de rest van de band. En dan zijn de liedjes ook nog eens ontzettend goed. Een aanrader voor liefhebbers van jazz, soul en aanverwante genres.

Marathon
Er duiken de laatste jaren steeds meer jonge post-punkbands op. Waar de meeste van die bands de sfeer en de ruimtelijke gitaarsounds van het genre goed beheersen, maar het gevaar en de dissonante agressie die de beste bands in het genre hebben, alsof de hele boel ieder moment in elkaar kan storten, beheersen maar weinig bands zo goed als Marathon. Zeker sinds de Amsterdamse band uitgebreid is van een trio naar een vijftal en de band met twee extra gitaristen – Sofie Ooteman en Victor Dijkstra – alle dynamische mogelijkheden van hun muziek verkent. Zanger/gitarist Kay Koopmans lijkt zo nu en dan bezeten door dezelfde demonen als Robert Smith van The Cure ten tijde van ‘Pornography’. Maar hoewel de sound van Marathon constant op het randje van chaos lijkt de bivakkeren is er duidelijk goed over nagedacht. Live staat de band dan ook als een huis.

The Woods en Angry Chair
Ook het randprogramma van Eurosonic biedt interessante bands. Zo krijgt de soulvolle rock van The Woods het publiek in de smalle kroeg Der Witz aan het dansen. En om de redactie als geheel niet in verlegenheid te brengen: ik, redacteur Kevin Pasman, heb in zeker zeven jaar niet zo’n goed optreden van een Nederlandse rockband gezien als dat van Angry Chair in de Warhol. De band is sterk beïnvloed door Alice In Chains (mocht de bandnaam dat niet al verraden hebben), alsmede bands als Soundgarden, Black Sabbath en – vooral in de zangmelodieën – Days Of The New, maar dat wordt gespeeld met de energie van een vuige rock ‘n’ rollband uit de jaren zeventig. Denk The Stooges, de New York Dolls of de Stones op hun hardst. Het is te horen dat de band samen op zoek is gegaan naar de beste sound voor elk van hun uitstekende nummers. De taakverdeling tussen het vette laag van slaggitarist David Veen en de speelse hogere partijen van Martijn Schuur haalt het beste in beide heren naar boven en drumster Irina van Dijk speelt met de precisie van een drumcomputer, maar ook met de levendige power van een rockdrummer. Een aanwinst voor de Nederlandse rockscene.

Vaague
Antoine Pierre staat vooral bekend als drummer voor bands waarin improvisatie en onvoorspelbaarheid een grote rol spelen, zelfs in een meer gecomponeerde context zoals bij Next.Ape. Vaague is echter zijn “drum-jay”-project, waarbij hij over samples en geprogrammeerde tracks heen speelt, met een zeer onconventionele setup. Alles wat geen bassdrum of bekkens is, zijn snares in verschillende maten, al nemen sommige daarvan de functie van een tom over omdat de snarenmat los staat. In een binnenkort in de Slagwerkkrant te verschijnen interview geeft Pierre aan dat hij de benodigde concentratie voor zijn Vaague-sets soms wat lastig vindt, maar daar is weinig van te merken. Zijn verbluffende techniek biedt hem verschillende opties, maar dat is niet waar Vaague om gaat. In plaats daarvan richt hij zich volledig op vette grooves waarop de zaal niet stil kan blijven staan, al kan Pierre het niet laten om nog wat korte, indrukwekkende drumsolo’s in de set te verwerken.

The Captain
The Captain is al even een van smaakmakers op de Noord-Hollandse podia en er wordt steeds vaker buiten de thuisprovincie gespeeld, zoals nu in Groningen. The Captain is echt een bandjes-bandje. Vijf gasten (m/v) die er samen op uittrekken, de biervoorraad uit koelkast van de venue plunderen, om zoveel mogelijk plezier op het podium én daar omheen te hebben. Daar zit je toch ook gewoon in bandje voor? Het plezier en de energie knalt dan ook van het podium. Het zou de band zeer te kort doen, als we alleen het plezier benoemen. De strakke ritmesectie, met een bij tijde melodieuze bassist, bouwt een strakke basis voor de riffs en solo’s van de twee gitaristen, die er - zoals gezegd - lol in hebben. Kiki is een stoere rockchick die alle versierpogingen van mannelijke fans brutaal of met humor van zich af weet te schudden. Ze krijgt het zelfs voor elkaar om twee mannelijke Groningers/bewonderaars met elkaar te laten schuifelen. Ze heeft een krachtige stem, een mooie stem en dat laatste valt helemaal op in de ballad. Echt een fijne band dit! 

Chef Defect
Chef Defect is dé band voor festivals. Niet dat ze vanavond in een van de grotere zalen van De Drie Gezusters niet overtuigen, maar deze biphop-funkband moet je gewoon in het zonnetje, in het gras en in de open lucht zien. Funky gitaarlijnen worden aangevuld met strakke drums, ritmische keys, een dik groovende bassist en niet te vergeten de blazerssectie die voor ontzettend veel energie zorgt. Auke-Jan is een lekker relaxte zanger/rapper. Wendy Duitscher doet soms een beetje aan Amy Winehouse denken, maar niet op een manier dat het stoort. Vooral de prachtige, persoonlijke ballad, over een depressie, maakt indruk en is een pareltje tussen al het – lekkere – funkgeweld. De blazerssectie met Lisanne Sinnema en een invaltrompettiste maakt indruk met solo’s, dikke laagjes, typische soul-lijnen en veel meer.   


Wild Romance
De jonge kroegbaas Koos van Dijk uit Winschoten attendeerde ons op zijn nieuwe ontdekking: de Wild Romance. Onlangs heeft het Vlaamse talent Dany Lademacher zich bij de band gevoegd en dit kan wel eens de laatste keer zijn dat we deze band in een klein zaaltje zien, want de band lijkt Groningen snel te ontstijgen. Wij voorspellen dat deze band het zomaar eens tot festivals als Pinkpop kan schoppen en dat met deze sound de band zelfs tot in Amerika zou kunnen brengen, zeker met de nieuwe single Saturday Night die ergens in een vochtige kelder hier in Groningen werd geschreven.
Wacht even: De Wild Romance? Tussen het opkomende talent in De Drie Gezusters? Zeker! De band is nauw verbonden met de Q-Factory en het Amsterdamse muziekmakerscentrum leverde de backline van alle podia in De Drie Gezusters en de link was al snel gelegd. De last-minute komst van de veteranen ging als een lopend vuur door Groningen, zeker ook bij alle jonge bands. Groningen is The Wild Romance niet vergeten en de zaal stond dan ook afgeladen vol. Met dank aan Dennis Pop, slopen we door de keuken van het naastgelegen hotel, om via een nooddeur de zaal clandestien te betreden. Past wel bij Brood toch? Fans van alle leeftijden genoten van de up-tempo en strak gespeelde hits van Brood, dit keer overtuigend gezongen door Jo de Roeck én het publiek. Sleepin’ Bird, Saturday Night, Still Believe: alles werd keihard meegezongen. De nieuwe nummers van de band misstaan niet tussen de klassiekers en het was weer eens een ouderwets avondje ‘Brood’.

Vrijdag

Cocobolo
Vorig jaar stond er een groot aantal boeiende instrumentale acts op Noorderslag, waarvan Cocobolo misschien wel de meest boeiende was. Dit jaar mocht het trio het op Eurosonic nog eens dunnetjes overdoen, aangevuld met percussionist Chris Bruins, wat een interessante extra dimensie aan de muziek geeft. Bassiste Hilde Luytjes valt nog steeds op met haar fantastische rechterhandtechniek, zowel met haar vingers als het ongelooflijk lompe, vette geluid dat ze voortbrengt als ze met plectrum speelt. Samen met drummer Ties Voskamp zorgt ze voor een solide basis waarop gitarist Erik Bandt kan spelen met sfeervolle vibe-achtige sounds, film-noirmelodieën en funky riffs. Cocobolo is een van de leukste livebands van Nederland en dat wordt met de toevoeging van verschillende sound en invloeden uit uiteenlopende genres alleen nog maar meer het geval.

Naft
Naft is in alle opzichten een onconventionele band. Twee drummers en vier blazers is al niet de meest gebruikelijke bezetting, maar het feit dat de Vlaamse band daar elektronisch aandoende dansmuziek mee maakt, is helemaal verrassend. Het drumduo probeert hun sounds zoveel mogelijk uit elkaar te trekken. Geraard Buyck probeert met grotendeels volledig akoestische sounds de geluiden uit de techno en dance na te bootsen, terwijl Dimitry Defossé zich op de elektronische geluiden richt, met een SPD en getriggerde onderdelen. Beide drummers beheersen hun jazzchops, maar passen dat op een heel frisse manier toe. De blaasinstrumenten gaan door een batterij aan effecten, waardoor het midden tussen elektronisch en livemuziek effectief bij elkaar komt. Hoe Naft duidelijk het contact met het publiek zoekt maakt de show des te sympathieker.

 

zoeken
zoeken