Een Jackson-signature voor Lee Malia van Bring Me The Horizon

Uniek bezoek aan Londen voor zijn Jackson Lee Malia Signature LM-87 Pro Series

Merknieuws 09-04-2025 10:04

Tekst: Chris Dekker

Een paar weken terug kregen we de vraag of we Lee Malia wilden interviewen. In Londen. Fender Specialty Brands, waaronder Gretsch, Jackson, Charvel en EVH vallen, regelde alles en zo zat ik op een woensdag in een Airbus 320 richting Heathrow.

Fender's artist center – met een prachtige verdieping per merk – zit in de wijk Soho, dus ik maakte er meteen een mini-bedevaart van. Denmark Street met alle vintage gitaarwinkels werd aangedaan, net als de Trident Studio, waar Bowie opnam. Verderop vond ik de locaties van de hoesfoto van zijn Ziggy Stardust en ik kruiste Berwick Street waar de hoesfoto van Oasis’  (What’s the Story) Morning Glory? is gemaakt. Op die band komen we ook nog even terug met Lee. Dan heb je nog de Apple Building – waar ooit een bandje op het dak speelde - om de hoek. Natuurlijk duik ik Sherry’s in, waar al mijn Britpophelden hun kleding kopen en ik dank verkoper Peregrin die me veel van de bovengenoemde locaties wees. En dat alles in de anderhalf uur tussen interview en terugreis.

Maar Gitarist is niet in Londen voor Bowie, Beatles en wat paisley sjaaltjes, maar voor de nieuwe signature Jackson van Lee Malia, dus laten we het daar snel over hebben.



Ik had de foto’s al gezien, maar beneden in een vergaderruimte van het enorme, van buiten anonieme pand wordt de Jackson LM-87 me in de handen gedrukt. De gitaar is licht en door de matte lak voelt alles fijn aan. Eigenlijk zijn er twee soorten signatures. Modellen die je wilt hebben omdat je favoriete gitarist er op speelt en modellen die gewoon afwijken, anders zijn en die je wilt hebben vanwege klank en looks. In mijn ogen is de Lee Malia signature er zo een. We zien geen namen, geen handtekeningen – alleen klein LM-87 achterop de kop - en deze gitaar past qua looks en sounds in vele genres. Oh ja, de slagplaat lijkt hieronder een sooer slangenprint te hebben, maar dat is reflectie van het plafond.



We zijn benieuwd hoe Lee daar zelf over denkt. Het gebouw bevat op elke verdieping een showroom. Tussen Gretsch en Fender beland ik in een prachtige ruimte met vooral de puntige modellen van onder meer Jackson. Ik schuif aan bij Lee en hij weet al dat de stroopwafels die ik voor hem meenam het best smaken, als je ze even op je mok koffie laat opwarmen.
“We zijn al een tijd met de gitaar bezig en het is zo tof dat mensen hem nu eindelijk gaan zien,” meldt hij met een exemplaar in zijn handen. Tijd voor gitaarpraat.

Lee, je hebt veel verschillende gitaren gehad, ik herinner me dat je Epiphones bespeelde. Hoe kwam de samenwerking met Jackson tot stand?
“Ik had wat gitaren bij Epiphone, maar mijn contact ging  met pensioen. Persoonlijk contact is erg belangrijk en mijn relatie met Epiphone verwaterde zo. Ik was daarom wel vrij om elk merk te gebruiken en ik probeerde een tijd van alles. We hebben een song met wat heftige vibrato ‘dive bombs’, ik zocht daarom een gitaar met een Floyd Rose en ik kocht een Jackson Randy Rhoads. Dat is de perfecte gitaar daarvoor! Niet veel later kreeg ik een bericht van Tim. Hij zat in Architects en hij speelde wat shows met ons. Hij vertelde dat hij net bij Jackson was begonnen, hij had een foto van mij met die Jackson gezien en hij vond dat we samen moesten werken. Ik vond dat meteen een goed idee! Hij stuurde wat gitaren en hij stelde een custom-model voor. Ik deed wat research naar oude modellen en daar vond ik de Surfcaster. Die naam is door zowel Charvel als Jackson gebruikt. Het ging dus allemaal heel makkelijk en zoals ik al zei: persoonlijk contact is belangrijk.”

Bij Jackson denk ik aan puntige modellen, Floyd Rose en actieve elementen, terwijl jouw model heel klassiek oogt.
“Ik hou ook van de typische puntige Jacksons, maar ik heb altijd van offset-modellen, zoals de Jaguar gehouden. Toen ik de Surfcaster zag, viel de kop me op, die anders is dan de meeste Jacksons. Ik dacht dus aan Jackson-spelers die misschien iets klassiekers willen hebben. De gitaar moest anders dan anders zijn en ik dacht ook aan een gitaar die ik in een winkel van de muur zou pakken. De pickups zijn niet high-gain en je kan er alle stijlen op spelen. En het is nu niet de zoveelste versie van een bepaalde gitaar.”



Ik weet dat je Metallica-fan bent en die zie je ook met zowel klassieke als metal-modellen spelen.
“Ik ben erg door Kirk Hammett beïnvloed. Door hem kende ik Jackson en het Rhoads-model. James Hetfield is meer van de Explorers en dat is weer een extreme offset. Dat heeft me zeker beïnvloed.”

Volgens mij hadden de Surfcasters een geschroefde hals en deze is gelijmd. Is dat bewust?
“Ik heb Jaguars met geschroefde hals geprobeerd. Ik gebruik hele dikke snaren en dan voel je gewoon dat de hals beweegt als je hard aansla. Deze gelijmde hals kan die spanning beter aan. Ik wilde eigenlijk een doorlopende hals, maar dat zou de gitaar te duur maken. Ik wilde een gitaar maken die ook voor jonge fans enigszins betaalbaar zou zijn en de prijs is ongeveer duizend euro. Met een doorlopende hals zou hij vijfhonderd euro duurder worden. De uiteindelijke versie voelt en klinkt geweldig, dus het voelt niet als een compromis.”

Je wilde bewust een betaalbare gitaar maken. Je ziet wel eens dat er verschil is tussen de betaalbare versie in de winkel en die artiest die soms op een custom-shopversie speelt.
“Ze hebben een paar prototypes gebouwd en die zijn natuurlijk handgebouwd. Ik speel nu gewoon op de productieversie en er is nauwelijks verschil. We hadden de gitaar nog goedkoper kunnen maken, maar dan hadden we wat coole features moeten laten vallen, zoals de brug. Het dopje van de kantelschakelaar is van plastic in plaats van metaal en ik wilde eigenlijk glow-in-the-dark zijstippen. Dat werd ook te duur, maar je kan gewoon van die stickertjes kopen!”



Het valt me op hoe licht de gitaar is. Was dat ook een specifieke wens?
“Ik hield van zware gitaren. Ik woog ze altijd en dan koos ik voor de zwaarste, haha! Ik had het idee dat ik die harder kon bespelen. De prototypes waren al licht en het productiemodel is nog lichter, met dezelfde sound. Ik word wat ouder en licht is wel fijn. Geen gitaar die pijn doet als je hem omhangt.”

Wat kan je vertellen over de pickup-combinatie? Ik zie een P-90 en een te splitten humbucker.
“Ik had een custom First Act. Dat was een soort Tele met een humbucker en een singlecoil bij de hals. Ik hou van die combinatie. Ik gebruik het halselement alleen voor clean, soms samen met de gesplitte humbucker. Mijn clean is superclean en dat klinkt erg goed met die P-90. De perfecte cleane toon. Een humbucker bij de hals wordt al snel te bassig of te modderig, terwijl dit element heel helder en open is. Met oversturing klinkt hij ook heel goed, maar dat doe ik zelf niet.”



Gebruik je de gesplitte stand van de humbucker alleen in combinatie met de P-90?
“Soms gebruik ik die stand solo. Met veel gain klinkt het dan heel krakerig, bijna als een effect. Ik speel dan samen met de drums met dat specifieke geluid en als de rest van de band er bijkomt, druk ik de push-pullknop in en ga ik naar volledig humbucker. We zijn het langst bezig geweest met de elementen. Het is lastig uit te leggen hoe dat gaat. Ik probeerde een set en dan kom ik met onbegrijpelijke termen als ‘deze klinkt wat geknepen en ik wil wat meer open mids.’ Gelukkig begrijpen elementbouwers dat. Althans: dat hoop ik, haha! De tweede set die gemaakt werd klonk al bijna perfect, maar er leek wat compressie op te zitten. De derde set was perfect. De elementen klinken heel open, je hoort alle snaren duidelijk als je een akkoord aanslaat, je hebt een bepaalde ‘bite’ in het middengebied en het is niet te high-gain.”

Staan jouw gitaren in verschillende stemmingen?
“Ik heb er drie in verschillende tunings. Een in drop-A♯, een in drop-C en een in drop-C♯. Dat is handig, want dan hoef je niet steeds om te stemmen. De gitaar die jij beneden bespeelde staat in normale concertstemming en die klinkt heerlijk. Het was leuk om even op die gitaar te spelen, met normale snaren, want ik gebruik zelf superdikke snaren.”



Laten we het even over het uiterlijk hebben. Naast nikkel, bindingen, matte lak en het geborsteld aluminium bedieningspaneel, valt de inleg op. Die dubbele ‘shark fins’ doen me aan kattenogen denken.
“Ik hou erg van de blokinleg en de split-diamonds van Gibson en ik vroeg of ze zoiets konden doen. Tim vertelde over de dubbele haaienvinnen. Dat hadden ze al eens gedaan, maar ik had het niet eerder gezien. Het is typisch Jackson, maar toch weer heel anders. Ik dacht dat het ‘te’ zou zijn, maar door het wat lichtere materiaal is het minder opvallend en mooi.”

Je had het al even over de brug. Eentje met finetuners. Die verwacht je eerder op een gitaar met een lockingtopkam, maar je zei net dat je hem er per se op wilde. Waarom?
“Ik kocht eens een solidbody Gibson 335, die zie je niet vaak, maar die had een brug met finetuners. Ik zit tijdens optredens vaak vol adrenaline en dan wil ik de stemknop wel eens te ver draaien tijdens het stemmen. Je snaar rekt dan op en dan verlies je soms spanning. Met die finetuners kan ik de snaren live veel sneller juist krijgen. Je draait nooit te ver en het maakt mijn leven makkelijker.”



Dan resteert de matte finish. De hals voelt in ieder geval fijn aan.
“Het hele idee achter deze lak is dat het slijt. Ik wilde dat per se. Mijn tourgitaren krijgen nu al slijtplekken van mijn pols. Iedereen speelt anders dus iedere gitaar slijt anders. Je krijgt snel een natuurlijke relicing, iedere gitaar ziet er over een paar jaar anders uit en dat is cool. En het past wel bij de bindingen, inleg en de vernikkelde hardware en elementen.”

Misschien komt deze vraag een beetje vroeg, maar komen er meer kleuren?
“We gaan eerst kijken hoe deze verkoopt. Winkeliers reageren in ieder geval enthousiast op het model. Ik zou wel een sunburst willen.”

In de baswereld zie je veel bassisten met een Fender Mustang Justin Meldal-Johnsen of een Epiphone Jack Casady, terwijl ze nauwelijks weten wie dat zijn. Ze gebruiken ze omdat het goede en betaalbare bassen zijn. Deze gitaar lijkt ook zo’n model.
“Dat klopt. Ik wilde er geen handtekening op, dus je hoeft niks uit te leggen als je geen fan van Bring Me The Horizon bent, haha. Er staat alleen klein ‘LM-87’ achterop, maar dat lijkt eerder op een serienummer. Het schrikt dus niet af en ik wil de gitaar juist voor iedereen bereikbaar maken.”

Kan je iets vertellen over je set-up?
“Ik ben overgestapt naar Neural DSP Quad Cortex. Een modelingversterker. Ik was helemaal van de Marshall JCM800 met overdrive en een midi-gestuurd rek met veel effecten. Ik was heel luid! Meestal stonden mijn amps ergens backstage in een apart ruimte te blazen, maar ik wilde echt niet naar digitaal en modeling. Het duurde lang voordat ik naar de ‘dark side’ overging! Op een dag hadden we een repetitie, waarbij ook alle lichtmensen bezig waren. We moesten vrij stil spelen en de drummer zat al in een andere ruimte. Neural DSP had een Quad Cortex gestuurd en we hebben even snel een SM57 voor mijn Marshall gezet en dat geluid in dat apparaat geladen. Ik begon te spelen en ik hoorde en voelde geen verschil! Alles was hetzelfde en consistent en ik kon niet meer terug. De geluiden van al mijn amps en pedalen zijn dus in de Neural DSP gezet en ik werk nu met midi en tijdscodes: alle sounds en effecten worden op het juiste moment in een song voor me geschakeld. Op het laatste album had ik soms tien geluiden in één song en dat kan ik nu live ook doen. Ik heb er een voor me staan en mijn tech heeft er een, dus in nood kunnen we het overnemen. Ik gebruik nog wel een paar pedalen, zoals een Electro-Harmonix Cathedral. De omgekeerde reverb daarvan viel niet na te bootsen.”

En gebruik je nog steeds die eerste ingeladen sound met de SM57?
“Jazeker, een SM57 recht voor de speakerconus, soms gecombineerd met eentje wat verder van de speaker. Ik maak in mijn thuisstudio de geluiden van het album na, ik zet ze in de cloud en mijn tech zet ze in de Neural DSP. Te gek.”

Gitarist sprak onlangs met Yasi Hofer en die vertelde dat haar Kemper toch anders voelt dan haar Engl met buizen. Merk jij verschil?
“Er zal ongetwijfeld verschil zijn, maar het publiek hoort het niet of ik een muurtje 4x12”-kasten heb of dit. Ik moet zeggen dat ik geen Kemper-fan ben. Die reageert anders dan een echte versterker en ik mis wat dynamiek. De Neural DSP reageert juist heel goed op mijn aanslag. In mijn in-ears klinkt het als een versterker.”

Gaat de Neural DSP ook mee de studio in?
“We nemen eigenlijk alles thuis op. Vaak via een DI en de producer gebruikt vervolgens allerlei plug-ins. Ik maakte ooit eens een sound met een plug-in en die gebruikt hij nog steeds als mijn basisgeluid. Veel is onderweg tijdens tours opgenomen. Ik zou best een studio in willen, maar dat is ook weer duur. Soms maak ik geluiden met mijn amps om die met de Neural DSP te vangen. Ik heb ook een gek geluid van een gitaar die zonder versterker is opgenomen, maar wel overstuurd. Zo’n geluid kan je niet maken met wat Marshalls achter je, maar wel met een modeling-amp.”

Gebruik je je versterkers nog wel eens?
“Ik heb al mijn buizenbakken nog. Ik speel wel eens covers met pub-bands en dan neem ik twee tops, twee kasten en mijn effecten mee. Er is dan nauwelijks een PA, ik kan mijn versterker laten blazen. Heerlijk voor Led Zeppelin.”



Natuurlijk moeten we het even over Bring Me The Horizon hebben. Jullie verrasten ons begin dit jaar met een cover van Wonderwall van Oasis.
“Spotify vroeg ons voor een bepaalde playlist om een cover. Oasis had net bekend gemaakt weer bij elkaar te komen, dus dit leek ons wel tof. Iedereen houdt van dat nummer of kent het. Veel fans vonden het tof en het gaat vast lekker op festivals! Sommige mensen vinden de Oasis-broers zuurpruimen, maar dat is niet zo. Pas als ze niet over je praten moet je oppassen. Het is een eer als ze over je zeiken en een eer als ze je goed vinden, haha! We dachten dat Noel en Liam ons zouden afkraken, maar Liam vindt onze versie goed.”

Wat ligt er achter de horizon voor de band?
“Dit jaar is een pauzejaar. We waren een van de eerste acts die na corona weer een arenatour deden. Dat ging ontzettend goed, dus we bleven doorspelen. Ondertussen werkten we aan songs en albums, maar dit jaar gaan we de batterijen even opladen. Tijd voor familie enzo. We doen wel wat festivals zoals Leeds en Rock am Ring, we gaan tweeëneenhalve week naar de VS en dat is het. Het is ook wel goed. Na een maand thuis zitten weet je weer waarom spelen zo leuk is en hoe goed we het eigenlijk hebben.”

Na het interview loop ik de eerder genoemde Tim tegen het lijf. We hebben het even over het mogelijk brede bereik van de gitaar.
“Het is leuk dat dat je zo opvalt, want dat was echt de bedoeling. Het siert Lee ook dat hij dat wil. Hij had kunnen kiezen voor een signature in drop-stemming met dikke snaren, maar hij wil per se dat de gitaar in normale stemming met normale snaren in de winkel ligt en zonder zijn handtekening prominent op de kop.”

Check de Jackson site voor meer informatie over de Jackson Lee Malia Signature LM-87 Pro Series

Specificaties:
Body: okoume
Afwerking: open-pore semi-gloss
hals: okoum, gelijmd
Toets: amarant, compound radios
Frets: 22, jumbo
Inleg: dubbele haaienvinnen
Topkambreedte: 42,86 mm
mechanieken: Jackson locking
Mensuur: 25.5” (64.77 cm)
Brug: Jackson TOM-stijl  met staartstuk en finetuners
Slagplaat: drielaags, zw/w/zw
Elementen: LM-87 humbucker (brug) en LM-87 P-90 (hals)
Schakeling: 3-weg, brug, brug + hals, hals
Bediening: toon + volume (push/pull voor coil split)
Hardware: verchroomd
Snaren: vernikkeld, .010-.046
Inclusief gigbag
De adviesprijs ligt waarschijnlijk rond € 950,-