Benny Sings, Paul McCarthy en Champagne People

POP ART: Muzikanten over hun favoriete kunstwerk - en de soundtrack die daarbij hoort.

Muzieknieuws 12-02-2021 12:53

Paul McCarthy's painter is een videoproductie die uit is gekomen in 1995. De video portretteert Paul McCarthy als een kunstenaar. De video heeft een vrolijke uitstraling met een duistere inhoud. Met deze twee aspecten voelt Benny Sings zich het meest verbonden. 

'In de videoperformance Painter gebruik McCarthy een taal die mij aanspreekt, de taal van nu. Het is Pop Art. Het is soap tv. De video is ook echt als een televisieproductie in elkaar gezet. De set als een filmstudio met decors. Je ziet ook veel Disney-referenties. Mensen met gekke grote neuzen en dikke Mickey Mouse-handen. Het ziet er sappig en lekker uit.

Maar wat hij ermee doet, is dat niet. Het is eerder of hij een bad acid-trip beleeft. Hij schildert in de video met extreem grote kwasten met verf uit extreem grote tubes. Hij worstelt met de materie. Hij gaat ermee in gevecht. Letterlijk. Het is duister en goor. Het is koud en kil. In de film snijdt hij de wijsvinger van zijn rechterhand af. Er is overal bloed. Dat bloed loopt door de verf. Het is smerig.

McCarthy probeert dingen op het doek te krijgen, maar dat lukt gewoon niet. Het is een nachtmerrie waar je naar kijkt. Het is niet eenvoudig om de volle vijftig minuten uit te kijken. Het is walgelijk, vervreemdend en absurd. Daar zit de impact. Dat werkt voor mij goed. Ik krijg daar een kick van. Het maakt dat mijn hersenen aan het schakelen zijn als ik er naar kijk. Dat ze de hele tijd klikke-klak, klikke-klak doen. Dat voelt prettig.

Het ik-figuur
Mensen kennen mij omdat ik zachte, lieve popliedjes maak. Dat doe ik deels om mezelf tot rust te manen. Jongens die death metal maken, zijn vaak prima gasten die goed in elkaar zitten, daar kun je gewoon een biertje mee drinken of een mop mee tappen, maar zodra ze op een podium staan, schreeuwen ze dat ze iemand willen vermoorden. Ik ben het tegenovergestelde. Ik heb moeite met het leven. Niks overdreven hoor, ik ben in de eerste plaats een gelukkig man, maar ik ken gevoelens van donkerte en duisternis, gevoelens van angst: het begin van alle ellende.

Ik ben er bekend mee wat dat allemaal teweeg brengt. Het begon ooit na een drugsavontuur. Ik was een tiener en gebruikte op een avond teveel van alles door elkaar: LSD, pillen, wiet. Dat liep mis. Ik had het gevoel dat mijn ziel verdween. Ik leerde later dat dat depersonalisatie heet. Het ik-gevoel was weg. Het was alsof niks meer echt was, alsof ik een soort robot was. Angstaanjagend was het. Hels. Ik gooide steeds water in mijn gezicht terwijl ik zei: ‘ik ben er niet meer, ik ben er niet meer’. Het leidde tot een posttraumatisch stress syndroom. Die ik-figuur, mijn persoon, hoefde nog maar iets verder weg te gaan, en ik was dood. Dat was mijn angst.

Tien jaar lang ben ik echt bang geweest en eigenlijk is dat gevoel er niet meer te zijn altijd gebleven. Maar terwijl ik die angsten had, vaak met meerdere aanvallen per dag, had ik ook nog steeds een goed leven. Ik heb veel vrienden, veel heerlijke avonden, ik blijf iemand die kan genieten. Ik ben ook niet iemand die bang is problemen in de ogen te kijken. Ik praat veel, ga regelmatig in therapie. Dat brengt me alleen maar verder in het leven. Ik wil dus niet zeggen dat ik alleen maar een duister leven heb geleid, maar ik ken die kant wel degelijk. Als mens zit ik aan de neurotische kant. Ik hou van duister. En ik hou van donker. Maar ik hou niet van kunst die daarop is geënt. Het is te vaak een te groot gebaar of te vaak cliché: het beeld van een donkere boom in een weiland. Of een zwart vlak. Lekker makkelijk. Maar zo voelt die duisternis voor mij helemaal niet. Ik sta op een heerlijk feest met al mijn beste vrienden en ik geniet en tegelijkertijd voel ik me doodsbang. Dát is wat ik voel. Ik vind het veel mooier als dat geportretteerd wordt in de kunst.

Wat de betekenis van het werk van McCarthy is: geen idee. Vind ik ook niet zo belangrijk. Ik beleef kunst niet door het allemaal goed te willen begrijpen. Ik snap er vaak helemaal niks van. Voor mij is het vooral een brute film. Een film die bij mij de juiste knoppen indrukt.

Ik herken in de kunst van McCarthy een zielsverwant. In zijn werk zie ik het terug: het leven is mooi, het leven is bizar, grappig en idioot, héél erg verwarrend en soms super duister. Door dat soort kunst voel ik me gesteund en niet meer zo alleen.'

Soundtrack
De Soundtrack van Painter van Paul McCarthy, volgens Benny Sings: Champagne People van zijn gelijknamige debuutalbum uit 2003: 'Ik heb geprobeerd met mijn muziek die donkere gevoelens die ik ken met het lekkere sappige leven te mengen dat ik ook leidt. Maar ja, je hebt maar so much time and so much talent. En mijn talent bleek meer te liggen in softe lullabies. Vooral in mijn vroegere werk hoor je nog dat ik het toch probeer. Zoals in Champagne People. Het beschrijft een fijn feestje met fijne, warme mensen, maar ze zijn allemaal ook een beetje ‘kapottig’, eenzaam en vervreemd: het verdriet en de angst zit in de mooie wereld.”

Luister naar Champagne People op Nederland Unlocked. Klik hier.

Nederland Unlocked is een online magazine dat verrassende verhalen vertelt over kunst en cultuur. Met onze art zoom video’s en kunstblogs inspireren ze de sitebezoeker om even stil te staan bij alle bijzondere verhalen die ons land rijk is en deze kunstwerken zelf te gaan ontdekken.