Zeven vragen aan Spinvis

'Er gingen deurtjes in mijn hersenen open waarvan ik het bestaan niet afwist'

Muzieknieuws 29-10-2020 08:10

Wat is je favoriete album aller tijden?
‘Songs In The Key Of Life van Stevie Wonder. Het zijn zulke krankzinnig goede songs en hij heeft bijna elk instrument zelf ingespeeld. Hij is van origine geen drummer, maar de feel van zijn kick en hihat zijn juist mede daardoor uniek. En dan te bedenken dat hij ook nog eens blind is. Even bijzonder vind ik overigens dat hij naast al het geniale werk ook zulke lelijke dingen heeft gemaakt, zoals I Just Called To Say I Love You.’ 

Wanneer was je voor het laatst echt dronken?
‘Dat was vijf jaar geleden op de trouwdag van mijn oudste zoon in Gent. Het was zo’n prachtige dag, aan de oever van Leie midden in de stad. De champagne vloeide rijkelijk en we hebben zelfs nog gezwommen in de Leie. Ik weet niet meer hoe ik in het hotel terecht ben gekomen, maar dat is wel uitzonderlijk. Meestal houd ik het bij een paar glaasjes witte wijn, bij voorkeur Grüner Veltliner.’ 

Wie is je jeugdheld? 
‘Rob de Nijs. Enerzijds door zijn liedjes uit de jaren zeventig, toen hij veel samenwerkte met Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh. Maar hij had ook de hoofdrol in de tv-serie Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen, Mijnheer? Die serie werd geschreven door taalkunstenaar Harrie Geelen en had hele wonderlijke zinnen. Ik was toen een jaar of twaalf - sowieso een magische leeftijd - en die maakten een grote indruk op mij. Veel later heb ik een liedje voor Rob de Nijs mogen maken. Om de stem van je jeugdheld jouw eigen woorden te horen zingen, is een wonderlijke ervaring. Er gingen deurtjes in mijn hersenen open waarvan ik het bestaan niet afwist.’ 

Filmtip? 
‘Ik hou ontzettend van films en kijk er veel. Mijn favoriete regisseur is Stanley Kubrick. Een film die ik nog niet zo lang geleden heb gezien, kan ik echt aanraden: de Franse film Seules Les Bêtes van Dominik Moll. Een ongelooflijk intelligent en gaaf verhaal. Je valt van de ene verbazing in de andere.’

Muzikale miskoop? 
‘Het New Yorkse hipsterbedrijf Critter & Guitari maakt de Organelle. Als je het ziet, wil je het hebben. Het is een soort sampler en synthesizer met houten knopjes - heel verantwoord - en is open source, dus iedereen kan er software voor schrijven. Allemaal goed bedoeld en vast met veel liefde gemaakt, maar het komt om in z’n eigen hipheid. Het is zo ongebruiksvriendelijk! Ik heb ’m drie keer gebruikt en daarna nooit meer.’ 

Doe je aan sport?
‘Een oud lichaam heeft onderhoud nodig, anders gaat het hard achteruit. Vóór corona was ik twee à drie keer per week in de sportschool, voornamelijk cardio. Nu ga ik net zoals de rest van de wereld vaker buiten fietsen of hardlopen. Ook heb ik een roeimachine gekocht voor thuis en roei zo’n drie of vier keer in de week in de zwaarste stand.’ 

Wat is het meest memorabele optreden?
‘Ik zag Babyshambles in de Ancienne Belgique te Brussel. Het was zo anarchistisch en zo punk. Het was van een lelijkheid waar Engelsen een patent op lijken te hebben en mee weg kunnen komen. Nummers werden herhaaldelijk afgebroken en opnieuw ingezet of niet eens afgemaakt. Het was niet goed, maar ze hadden oprecht schijt aan de conventies. Ik heb ontzettend genoten. Wat is een show op een podium? Wat is theater? Wat is een artiest? Die vragen werden mij tijdens dat concert voorgelegd en daarover heb ik nog lang nagedacht.’