Elf vragen aan Hendrik Jan Bokkers

'Er liggen thuis altijd een paar pedalen te drogen'

Muzieknieuws 13-03-2019 17:03

Foto: Heleen DuLi

Doe je aan sport? 
‘Nee. Nou komt het in het segment waar wij in spelen nogal eens voor dat de eigenaar na de show backstage met een bak frikandellen aan komt zetten. Ik ben niet het type dat zoiets dan afslaat. In het weekend kijk ik nergens naar, maar doordeweeks doe ik heel normaal en keurig. Dan leef ik als een monnik. Voorafgaand aan een tour zorg ik voor de zekerheid wel dat ik vijf kilo afval. Dat doe ik middels het HME-dieet: de Helft Minder Eten.’

Als je maar één album naar de laatste droge terp zou mogen meenemen als Nederland door global warming overstroomt, welke zou dat zijn?
‘Ik heb geen favoriet album, dus ik zou vlug zelf een cd’tje in elkaar draaien. Daar zouden dan nummers van Jimi Hendrix, The Beatles, The Rolling Stones en The Black Crowes op staan. En dat was het dan wel zo’n beetje. Ik luister al zo’n twintig jaar naar hetzelfde en er komt weinig nieuws bij. Als de andere jongens in de bandbus over muziek praten, zit ik er altijd een beetje schaapachtig bij te kijken. Zo deed ik pas een toffe nieuwe ontdekking: Big Star. Maar die zijn dus van begin jaren zeventig.’

De meest recente single en tevens titelnummer van de plaat!

Wie is je jeugdheld?
‘Jimi Hendrix. Ik kreeg een cassettebandje met zijn muziek toen ik een jaartje of twaalf was en net met gitaar spelen begon. Daarvóór speelde ik piano. Ik weet niet of je het terughoort in mijn gitaarspel, maar ik ben behoorlijk door hem beïnvloed. Ik heb mezelf ooit een paar dagen opgesloten om Little Wing van voren tot achteren helemaal uit te zoeken en in te studeren. Daarna hoorde ik een live-versie die compleet anders was, maar ook te gek! Net zo goed een reden om mezelf nog eens een paar dagen op te sluiten. Dat is het frustrerende, maar vooral ook het fantastische aan Jimi Hendrix.’

Heb je een lievelingsfilm?
‘Ik ben niet zo’n filmkijker. Ja, ik vind The Shawshank Redemption mooi, maar dat is zo’n RTL 4-antwoord. Over die film zegt werkelijk niemand: nee, dat vind ik helemaal niks.’

Heb je wel een favoriete muziekdocumentaire?
‘Ja, twee zelfs! De eerste is Crossfire Hurricane over The Rolling Stones. Het is niet alleen een fantastische docu over hun muziek, het is tegelijkertijd een geschiedenisles. Een prachtig tijdsdocument over die periode. De tweede is Buying The Band. Tegenwoordig staat er een gecensureerde versie online, maar ik zag ‘m toen ie nog onderling werd doorgestuurd. Man! Ik ben met kromme tenen achter de bank gekropen van plaatsvervangende schaamte.’

'Iederene hef een reden', de bijzonder geslaagde cover/vertaling van van het Matt Simons-nummer Catch & Release, die op een plaatsje in de Top2000 kan rekenen. 

Wanneer was je voor het laatst dronken?
‘Ik vind zelf dat ik wel redelijk binnen de lijntjes kleur. Maar van de zomer moest ik na een avond drinken een keer op zondag spelen en toen dacht ik dat ik doodging. Een kater telt pas als ie minstens twee dagen duurt. Ik had op dinsdag nog last van zweetaanvallen.’

En welke alcoholische versnapering geniet jouw voorkeur?
‘Ik drink bewust geen sterke drank. Dat heb ik me lang geleden voorgenomen. Met bier komt er soms al geen einde aan en met sterke drank wordt het helemaal een chaos. Ik vind Grolsch lekker, maar als je een ander biertje voor me neerzet, drink ik dat ook op, hoor.’

Wat is je meest gênante podiummoment?
Poeh, mijn muzikale carrière is soms wel een aaneenschakeling van gênante podiummomenten. Maar één Bassie & Adriaan-moment is me nog het meeste bijgebleven. De eerste keer dat we met Bökkers op Zwarte Cross speelden, scheurde ik vol uit m’n broek toen ik op het einde van het podium sprong. M’n kont hing er helemaal uit. Daarna moesten we meteen door naar een radio-uitzending van Giel Beelen waar de camera’s ook vol stonden te draaien. Toen had ik het even niet zo breed.’

Hoe worden jullie van de voordeur naar het podium getransporteerd?
‘De meeste bands investeren eerst in een geluidsman als ze beginnen, maar wij zorgden ervoor dat we eerst een chauffeur hadden. Hij gaat nu al tien jaar met ons mee. Het vertrek- en eindpunt is de studio bij mij thuis.’

In de Achterhoek verstaat men ook prima Sallands 

Wat is je grootste muzikale miskoop?
‘Ik heb al twintig jaar zo goed als dezelfde spullen. Ik kocht mijn eerste elektrische gitaar met een krantenwijkje. Een slechte gitaar maar een hele goede investering! Toen ik twintig was, kocht ik een Fender Telecaster, een Tube Screamer, een MXR Uni-Vibe en een Vox AC30. Op die Telecaster heb ik gespeeld totdat ik op mijn dertigste een Jazzmaster kocht. Nu heb ik een Lensen-gitaar. Dat is al helemaal het tegenovergestelde van een miskoop. Op die Tube Screamer speel ik ook nog steeds, al gebruik ik tegenwoordig ook de Fulltone Full-Drive 2. Van die pedalen heb ik er meerdere, want er gaat nogal eens wat bier over mijn pedalboard. Er liggen thuis altijd een paar te drogen.’

Wat is het mooiste concert dat je hebt meegemaakt?

‘Ook daarin ben ik een beetje een saaie drol. We zijn zelf bijna altijd op pad en naar concerten gaan komt er niet echt meer van. Het concert waar ik wel meteen aan moet denken, is Herman Brood in Zaal Struik te Heino, een legendarische tent. Ik was veertien jaar en mocht na afloop ook nog backstage waar Brood een tekening maakte op mijn spijkerbroek. Ik vond dat alles zo allemachtig indrukwekkend. Toen dacht ik: ja, dít is de bedoeling, dit wil ik ook.’