Het tweede album van YĪN YĪN heet The Age Of Aquarius, waarop ze hun succesformule met verve doorzetten én uitbreiden. De Maastrichtenaren laten je gekke dansjes doen en nemen je mee naar de ruïnes van een verloren Oosters paleis.
Elke vrijdag verschijnen er honderden nieuwe albums. De redactie pikt er regelmatig een uit om voor te stellen, inclusief een Spotify-playlist en video.
De staat van dienst van de Maastrichtse band YĪN YĪN is behoorlijk indrukwekkend. Hun debuutalbum The Rabbit That Hunt Tigers kwam uit in 2019 en sindsdien hebben ze miljoenen streams op Spotify binnen geharkt en zijn ze op zegetocht gegaan langs Europese podia en festivals. Om je een idee te geven: Hun aankomende voorjaarstour trappen met een uitverkochte show in The Jazzcafe in Londen en daarna volgen er zo'n 40 shows in 8 verschillende landen, uiteindelijk uitmondend in twee avonden Ekko te Utrecht, een VK te Brussel, een show in de Grote Zaal van Paradiso in Amsterdam en Trix in Antwerpen. Not bad. Not bad at all..
Het succes is niet verwonderlijk, daar ze praktisch een geheel eigen genre hebben uitgevonden, dat ze zelf Thaichedelica noemen (met zo’n noemer sta je al direct 3-0 voor natuurlijk): een mix van Thaise muziek, psychedelische rock en een dikke scheut disco. Het resultaat is uniek, een beetje vreemd (op de goede manier) en uiterst dansbaar. Et voilà: maak je agenda maar leeg, pak je paspoort en trap de bandbus maar aan!
Op hun tweede meesterwerkje The Age Of Aquarius zet de band hun succesformule voort en diept die verder uit. Het disco-effect is echter omhoog geschroefd en elektronica zijn iets iets prominenter. Het nummer Chong Wang is hier een zeer aanstekelijk voorbeeld van. De basis van de instrumentale songs is nog altijd een simpele, repetitieve, maar super doeltreffende baslijn en de heerlijke drumgroeves van Kees Berkens. Daar overheen sprenkelt gitarist Yves Lennertz - meestal met zijn dubbelnek-stratocaster - zijn karakteristieke gitaarlicks. Melodieën die geïnspireerd zijn door de Thaise funk, maar ook niet zouden misstaan in een Chinees restaurant. Door de vernuftige composities mis je nimmer vocalen.
Nog iets dat YĪN YĪN met dit tweede album aan het sonische arsenaal toevoegt, is - bij gebrek aan een beter woord - een filmisch aspect. Vooral het (prachtige) nummer Faiyadansu zou perfect passen als soundtrack van een jaren tachtig-avonturenfilm, wanneer de held van het verhaal verdwaald raakt in de ruïnes van een Oosters paleis. Als je deze plaat aanzet op je (huis)feestje, gaan de voetjes gegarandeerd van de vloer. Hoogstwaarschijnlijk komen daar ook een paar gekke en melige - en sfeerverhogende - dansjes aan te pas. Heerlijke plaat!