Elke partij van Son Mieux is een hook op zich

Een band die meer is dan de som der delen - extra's bij het interview in Musicmaker 487

Muzieknieuws 10-02-2022 14:02

Dit is een extra web-item naar aanleiding van een artikel in Musicmaker 487, maart-april 2022. Je kunt deze editie bestellen in onze webshop Muziekmagazines.nl. We sturen Musicmaker op zonder verzendkosten. 

Camiel Meiresonne: ‘2019 was een fantastisch jaar waarin we veel live gespeeld hebben’. Het spelen met de band was echt een verrijking; de nummers die ik in m’n eentje op akoestische gitaar en computer had bedacht, kregen meer diepgang en het leek alsof alles beter op z’n plek viel. Al snel voelde ik: dit is niet meer alleen maar van mij. Ik ben het gesprek aangegaan en stelde voor om er echt als een band in te duiken en meer als een collectief keuzes te maken. Iedereen stond daarachter. Zo is Son Mieux puur vanuit het live-aspect op een organische manier meer geworden dan slechts mijn “soloproject”. Daarom treden we nu naar buiten als een band. Ik kan me ook echt niet voorstellen dat ik met een of andere sessieband op stap ga.’

Doorbraakhits
Met recht kan 2021 het doorbraakjaar van Son Mieux genoemd worden door de indrukwekkende rits aan 3FM Megahits en Radio 2 Topsongs met de opvolgende singles 1992, Drive, Can’t Get Enough en Dancing At The Doors Of Heaven. Op de valreep van dat wonderjaar werd de titeltrack van het nieuwe album ook nog eens het themalied voor 3FM’s Serious Request. Het zou je bijna doen vergeten dat Camiel op veertienjarige(!) leeftijd voor het eerst de nationale spotlights betrad als frontman van All Missing Pieces, de poprockband waarin hij met zijn nog veel jongere broertjes Quinten en Wrister speelde. Ze waren een van de sensaties van Noorderslag 2007. Quinten is nog steeds Camiels grootste songwriting-partner en een belangrijk onderdeel van Son Mieux.  

OP ESNS 2022 maakte hun gestreamde showcase grote indruk: 

Theaterdoek
‘We zijn opgegroeid met veel muziek om ons heen. Mijn vader is een groot muziekliefhebber met een enorme platencollectie - met name rock- en popklassiekers - en nam me mee naar concerten van Arctic Monkeys en The White Stripes. Ik weet nog dat ik Nirvana ontdekte. Ik rende naar beneden en vroeg hem: “Ken je dít?” Hij zei: “Ja, hier is het album.” Mijn moeder zong in klassieke koren en via haar heb ik veel klassieke muziek meegekregen. M’n broertjes en ik waren ook altijd creatief bezig. De schuifdeuren in de woonkamer waren het theaterdoek. Zo is All Missing Pieces ontstaan; gewoon als drie spelende kids. Dat is een beetje uit de hand gelopen. Het is maf: het was een kinderdroom, maar m’n broertjes waren zó jong dat ze ook veel zijn vergeten. Ze zaten nog op de basisschool! We beseften niet hoe bijzonder en absurd het succes eigenlijk was. Dat zijn we pas later gaan inzien.’

Notitieboekje
‘Diep in m’n hart ben ik een folky’, zei Camiel eerder. ‘Bob Dylan en The Tallest Man On Earth behoren tot m’n grootste helden. Maar op het podium hoef ik niet per se die klassieke singer-songwriter te zijn.’ De nummers op The Mustard Seed zijn in de basis nog steeds folksongs volgens Camiel. ‘Ze ontstaan in m’n eentje op gitaar of piano. Een verschil is dat de nieuwe tracks begonnen vanuit stukjes tekst in plaats van melodie. Ik was een tijdje even klaar met nummers schrijven en wilde terug naar de kern; wat betekent creatief zijn voor mij? Ik vond een oud boekje waarin ik dingen schreef toen ik heel jong was, met willekeurige gedachten en gedichtjes waarvan ik raps wilde maken. Ik herinnerde me hoe leuk ik dat vond. Ik heb een tijdje bewust de gitaar in de hoek laten staan en ben zonder doel dingen gaan opschrijven in een notitieboekje. Dat kon van alles zijn, het hoefden geen songs te worden. Uiteindelijk kroop het bloed toch waar het niet gaan kon en stonden veel van die tekstjes aan de basis van songs. Maar het zorgde er wel voor dat het begin van het proces heel vrij was.’

Spiegel en disco
Er zijn duidelijke contrasten tussen The Mustard Seed en zijn voorganger. Volgens Camiel is het verschil tweeledig. ‘Aan de ene kant is er het thematische aspect. Wat betreft de teksten heb ik echt geprobeerd om als het ware naakt voor de spiegel te gaan zitten. Daar was ik ook naar op zoek op mijn vorige album, maar met deze plaat is me dat veel beter gelukt. Ik zou het geen conceptalbum willen noemen, maar ik heb sommige nummers bijvoorbeeld niet op de plaat gezet omdat ik ze er thematisch niet genoeg bij vond passen.’

‘Wat betreft het muzikale aspect is het grootste verschil dat we de nummers hebben uitgewerkt met de hele band. Dat maakte het demoproces heel overzichtelijk. We hadden een duidelijk sonisch palet. We begonnen met een dansbare beat met drums en bas, daarna gitaren en toetsen en tot slot de blazer- strijkpartijen eroverheen. Een doel hierbij was om elke partij zo veel mogelijk een op zichzelf staande hook te laten zijn. Op de vorige plaat was bijna alles dichtgesmeerd met synth-pads en akkoordenbedjes. Nu zijn we juist heel zuinig geweest met het geven van akkoordinformatie. Daardoor ontstond ruimte voor interessante partijen. Zo speelt de bas bijna nooit slechts de grondtonen, maar heeft ie ook vaak een toffe melodie of een eigen soort hook.’

‘De plaat is een mengelmoes van al onze muzikale voorkeuren. Een band die wij allemaal supergoed vinden, is Arcade Fire. Dancing At The Doors Of Heaven is een ode aan Bruce Springsteen. Hij is als geen ander in staat om alledaagse dingen een gouden randje te geven. En hoe hij een veld met vijftigduizend man kan laten voelen als een intieme kroeg, vind ik enorm inspirerend. Een andere hele belangrijke invloed voor deze plaat is disco. Het zorgt voor de lichtheid in contrast met de folky en Springsteen-achtige heaviness van de teksten. In de bandbus draaiden we ook constant disco. Eerst de klassiekers uit de jaren zeventig, maar gaandeweg ook steeds meer obscure dingen. Ik ben zelf ook erg fan van oude Afrikaanse disco.’

Sample-banks
‘Bij het vorige album was elk nummer veel meer een zoektocht qua sound. Die hebben Quinten en ik voor een groot deel gearrangeerd op de laptop met synths en samples. De online loop- en sample-database Splice speelde daarbij een grote rol. Op deze plaat lag de focus juist op instrumenten die we echt konden bespelen. Het is natuurlijk te gek dat je tegenwoordig oneindige mogelijkheden hebt wat betreft sounds, maar het gevaar is ook dat je urenlang alleen maar door sample-banks zit te scrollen en niet meer weet waar je nou eigenlijk mee bezig bent. Vaak is ook het zo: als een hook niet uit de verf komt met synth, viool of trompet, is ie waarschijnlijk gewoon niet sterk genoeg.’