Release vd Week - My Blue Van
Muziek als een arthouse-film
Muzieknieuws 02-07-2021 11:37
Het Utrechtse trio My Blue Van vernoemt hun vierde plaat naar zichzelf. En terecht; het is een subtiele maar zekere omslag én hun beste werk tot nu toe.
Elke vrijdag verschijnen er honderden nieuwe albums. De redactie pikt er regelmatig een uit om voor te stellen, inclusief een Spotify-playlist en video.
Door Michelle de Ruyter
‘De beste band die je nog niet kent’ en dergelijke slagzinnen worden te pas en te onpas rondgebazuind. Toch durf ik dit netelige cliché vandaag pontificaal op tafel te leggen.
Daarmee is zeker niet gezegd dat het Utrechtse trio een onbekende is. We hebben het hier immers over hun vierde album en de band haalde in het verleden onder meer de finale van de Grote Prijs van Nederland. Het is meer dat muziek van dit kaliber een leger aan gespitste oren verdiend.
Bij gebrek aan een beter woord wordt My Blue Van vaak onder blues(rock) geschaard. Maar dat is in mijn oren eerder misleidend. Let wel, hun muziek heeft ‘bluesy’ elementen, maar staat verder lijnrecht tegenover blues. Dat genre impliceert een hoge mate van traditionalisme en voorspelbaarheid. My Blue Van is juist op zoek naar de niet-platgetreden paden en het gevoel van verdwaald zijn; de angst van onzekerheid, maar ook de kick van het onbekende.
Het eerste dat in je oor springt bij het beluisteren van MBV, is het werk van frontman Bas Beenackers. Laten we beginnen bij zijn fenomenale stem. Die is enerzijds rauw en hees, maar herbergt ook een zekere kwetsbaarheid. Een tamelijk zeldzame combinatie. Zijn gitaarwerk is met gemak virtuoos te noemen. Niet in de zin van ‘hoeveel noten per minuut’, maar in de zin van notenkeuze. Luister maar eens hoe zijn gitaarspel als een spin over je trommelvlies kruipt in het nummer Ecstacy.
Met een uitsluitende focus op de frontman zou je echter bassist Johan van Bussel en Dennis Wechelaar misdadig te kort doen. Hoe die twee samen locken getuigt niet alleen van vele jaren samenspel, maar ook een groot talent. Een prachtig voorbeeld hiervan is (mijn persoonlijke favoriet) Gangsterblues In Bes, maar ik kan hier zo goed als elk nummer op de plaat aanhalen.
De band tijdens opnames van hun vorige album Robot, in de voormalige studio van Simon Akkermans
Misschien vraag je je af: Waarom pas je vierde plaat naar jezelf vernoemen? Daar geeft de band zelf de volgende verklaring voor: ‘We gooiden voor aanvang van de opnames het roer om. Er werd besloten om dit keer eens niet met een producer in een dure studio te werken, maar om alles zelf te doen. Gewoon, met z’n drieën thuis in de garage. Eigen tempo, eigen regels. Geen extra inmenging, complete vrijheid. Het was een tijdrovend proces, maar het resultaat is ernaar.’
Het resultaat is er zéker naar. De muziek van My Blue Van heeft altijd iets omineus gehad. Als een zwart-blauw wolkendek dat na een broeierige dag optrekt aan de horizon. Op deze plaat breekt - meer dan op zijn voorgangers - de zon er op gezette tijden door. Dit brengt het allemaal wat meer in balans en maakt van de luisterervaring een prettigere reis.
My Blue Van is als een arthouse-film waarvan je het plot niet helemaal begrijpt, maar die je steeds weer opnieuw kijkt omdat de beelden zo mooi zijn en het een gevoel bij je oproept die je niet onder woorden kunt brengen.
