Drive-By Truckers - Hardwerkend en strijdvaardig

Vuist-in-de-lucht-rock en no-nonsense-americana

Muzieknieuws 28-05-2020 08:05

Het zijn moeilijke tijden, niet in de laatste plaats voor muzikanten. Maar hoe laat je die doorklinken in je muziek? Is het immers niet aan artiesten om op moeilijke tijden te reflecteren? Drive-By Truckers is een band die dit zo’n twintig jaar doet, in weer of geen weer. Musicmaker zou de band eigenlijk spreken vóór hun - uiteraard afgelaste - show in Paradiso op 7 juni. Dan maar bellen met frontman Patterson Hood, want er is genoeg om over te spreken.

Drive-By Truckers is al ruim twee decennia een van de vaandeldragers van de Amerikaanse rootsrock. De band combineert vuist-in-de-lucht-rock en no-nonsense-americana immer met geëngageerde en maatschappijkritische teksten. Ook deinzen ze niet terug voor een ambitieus dubbel- of conceptalbum.

De band heeft zijn wortels in het diepe zuiden van de VS, Alabama en Georgia, maar stelt als geen ander de lelijke kanten van hun geliefde geboortestaten - en Amerika in het algemeen - aan de kaak. Hun meest recente album The Unraveling, dat afgelopen januari uitkwam, is misschien wel hun meest kritische tot dusver.



De kern van de band bestaat uit Patterson Hood en Mike Cooley, beiden zanger, gitarist en songwriter. Ze waren kamergenoten in hun studententijd en zijn de enige twee constante bandleden te midden van de vele wisselingen in de line-up die de band heeft doorstaan. (Een van hun ex-bandleden is Jason Isbell, die nu een glansrijke solocarrière heeft.)

Patterson is de zoon van David Hood, bassist van de legendarische Muscle Shoals Rhythm Section en mede-eigenaar van de studio van waaruit zij opereerden. Tevens is Patterson de meest productieve songsmid van de band. Mede door de passie en het arbeidsethos van deze 56-jarige vakman - die ook nog drie solo-albums op zijn naam heeft staan - heeft de band al twaalf studioalbums en vier live-albums uitgebracht.

Hoe gaat het in deze vreemde tijden?
‘Man, het zijn zeker vreemde tijden. We zouden eigenlijk al lang en breed op tour zijn. Voor vanavond stond Athens, Georgia op de agenda. In juni zouden we een hele maand in Europa zijn. We zijn er behoorlijk kapot van. We hebben net een album uit en die maak je zeker niet in de laatste plaats omdat je er daarna mee op tour kunt. Bovendien zijn optredens onze enige bron van inkomsten en weten we niet hoelang deze impasse gaat duren.’

The Unraveling kwam uit vóór de coronacrisis, maar biedt ook geen hoopvolle kijk op Amerika.  
‘Nee, wat dat betreft is het misschien wel ons donkerste album tot dusver. En dat wil wat zeggen, haha. Maar vanuit muzikaal oogpunt is het juist een album dat ons vrolijk maakt. Ik denk dat we nog nooit zo goed gespeeld hebben en ik ben heel trots op de songs. We hebben onze boosheid weten te kanaliseren en hebben er iets moois van gemaakt.’

Jullie vorige plaat, American Band, werd al bestempeld als een zwaar politiek album en jullie kregen de wind van voren vanuit bepaalde hoeken. Waarom kozen jullie ervoor om stug op deze weg door te gaan?
‘Het was niet zozeer een bewuste keuze. Dit was gewoon wat ons bezighield. American Band gaat meer over de globale processen, The Unraveling zoemt meer in op wat die processen teweegbrengen op familie-niveau. De ideeën voor een groot deel van mijn songs zijn ontstaan naar aanleiding van gesprekken met mijn kinderen aan de eettafel, waarin ik ze probeerde uit te leggen wat er allemaal aan de hand was.’

Amerika is zo gepolariseerd dat je makkelijk mensen tegen je in het harnas jaagt. Zijn jullie niet bang dat jullie grote delen van jullie fanbase verliezen door het maken van politiek-getinte albums?
‘Ik weet zeker dat we fans verloren hebben. Maar we hebben er ook fans bij gekregen! Als ik te veel bezig ben om niet op mensen hun tenen te trappen, ondermijn ik m’n eigen creativiteit. Dan beland ik in een writer’s block óf ga ik slechte nummers schrijven. Natuurlijk wil ik dat iedereen mijn band tof vindt, maar ik moet accepteren dat dat niet gaat lukken. Zeker nu niet. Het beste wat ik kan doen, is dat accepteren en eerlijk naar mezelf toe zijn.’

Foto: René Obdeijn

Hoe verliep het opnameproces van The Unraveling?
‘Hoewel het tekstueel een zware plaat is, hadden we een geweldige tijd tijdens de opnames ervan. De sfeer was fijn en inspirerend. We waren zeven dagen in de studio, maar namen maar liefst achttien nummers op. Negen daarvan zijn op het album terechtgekomen.

Waar namen jullie de plaat op?
‘We hebben de plaat opgenomen in de Sam Phillips Recording Studio in Memphis, Tennessee. Sam Phillips was een van de grondleggers van de rock & roll en nam in de jaren vijftig de eerste platen op van Elvis Presley, Jerry Lee Lewis en Johnny Cash in zijn bekende Sun Studio. In 1960 opende hij de studio waar wij hebben opgenomen. Die stond destijds bekend als een state-of-the-art-studio met de beste opname-gear die er toen te krijgen was. Al die spullen staan er nog steeds: de mengtafel, oude compressors, de microfoons. Ook de opnameruimtes zijn grotendeels hetzelfde gebleven. Het is alsof je in een tijdmachine bent gestapt.’



Had dat een weerslag op hoe de plaat is gaan klinken?
‘Zeker! Sam Phillips was een pionier op het gebied van sound en is de uitvinder van de slapback-delay. Hij was geobsedeerd door echo’s en galm. Zo bouwde hij drie verschillende echokamers in zijn nieuwe studio. Alle drie een andere grootte, zodat ze allemaal een ander geluid kregen. Ze zijn jaren in onbruik geweest, maar toen wij er opnamen, waren ze recentelijk gerenoveerd. We vonden het te gek om met die verschillende sonische texturen te experimenteren. Op een gegeven moment gingen we zelfs dingen op een bepaalde manier spelen, omdat we wisten dat dat goed zou klinken in een van die ruimtes.’

Het hele interview met Drive-By Truckers lezen en nog heel veel andere interessante artikelen voor muzikanten doorspitten? Bestel Musicmaker #476, juni 2020 (tot 16 juli zonder verzendkosten én zonder verplichtingen) hier!   

zoeken
zoeken