Vijf Vragen aan Jack Poels

De Duvel & Clint Eastwood

Muzieknieuws 13-02-2020 16:02

Rowwen Hèze is al decennialang een instituut in Limburg én daarbuiten. Frontman Jack Poels (62) brengt in maart - na 23 Rowwen Hèze-albums - zijn eerste soloplaat Blauwe Vear uit bij Snowstar Records en gaat daarna de landelijke theaters af om zijn karakteristieke songs, waarin het alledaagse een gouden randje krijgt, ten gehore te brengen. Tijd voor een nadere kennismaking met een van de beste tekstdichters van Nederland!

Foto: Han Ernest

Wat is je favoriete plaat aller tijden?

‘Ik heb iets bijzonders met Ierland als het om muziek gaat. Vroeger, in mijn hardrocktijd, was Thin Lizzy mijn favoriete band. Daarna The Pogues en natuurlijk Ierse volksmuziek. Van Morrison is een constante factor die door mijn hele leven is blijven waaien. Als ik na een optreden thuiskom, wil ik altijd naar hem luisteren. Astral Weeks is dan mijn nummer één, denk ik, met No Guru, No Method, No Teacher als een goede tweede.’



Wanneer was je voor het laatst echt dronken?
‘Bier drinken wordt er bij ons in Limburg met de paplepel in gegoten. Mijn oma dronk bijvoorbeeld haar hele leven iedere dag een flesje bruinbier van Heineken. Op de dag dat ze daar geen zin meer in had, stierf ze. Dat is nu een achterliggende gedachte. Zolang ik zin heb in een biertje, is alles goed. Ik hou echter niet van dronken mensen en probeer het zelf ook niet te worden. Ik zie het meer als een kroontje op de dag; om een uurtje of tien ’s avonds drink ik voor de smaak een Duvel, mijn favoriet. Iedere maandag heb ik een alcoholvrije dag. Dan drink ik een alcoholvrije witbier.’

Wie is je jeugdheld?
‘Ik was als kind helemaal gegrepen door cowboyfilms. Het omineuze beeld van een rij indianen die dan opeens boven op een heuvel stond… Dat zorgde voor een vloedgolf van opwinding in mijn jeugdige brein. Clint Eastwood was verreweg de coolste figuur uit al die films. Zijn stijl was magistraal en heeft me tot de dag van vandaag beïnvloed. Nog steeds zijn cowboylaarzen mijn schoeisel naar keuze. Iemand gaf me ooit de tip: als je een ruimte moet betreden wanneer je je niet op je gemak voelt, doe alsof je Clint Eastwood bent: rug recht, gezicht strak en blik op de horizon.’

Wat is je favoriete muziekdocumentaire?
‘Some Kind Of Monster over Metallica is heel herkenbaar voor mij als muzikant en bandlid, zeker als je al zo lang in een band zit. Je krijgt hoe dan ook te maken met onderlinge fricties die moeten worden uitgevochten. Bij ons ging het er niet zo heftig aan toe als in die documentaire, maar ook wij hebben hulp gehad van mental coaches om ons door een moeilijke periode te loodsen. Gelukkig zitten we nu in een hele fijne fase en gunnen we elkaar alles.’




Welk optreden heeft de meeste indruk op je gemaakt?
‘Een paar jaar geleden was ik met mijn vrouw naar een concert van The Pogues in de Rivierenhof, een prachtig amfitheater nabij Antwerpen. Het is altijd maar afwachten of zanger Shane MacGowan een goede avond heeft, maar die avond was dat zo. Vanaf onze zitplekken hoog in de ring konden we zien hoe het publiek vooraan het podium helemaal losging. “Moet je eens zien,” zei ik, “wat is dat prachtig!” Mijn vrouw keek mij verbaasd aan en zei: “Maar dat doen ze bij jullie ook, hoor!” Grappig… Wanneer ik op het podium sta, ben ik meestal zo met andere dingen bezig dat mijn vrouw me eraan moest herinneren dat wij een soortgelijke beleving bij onze fans oproepen.’ 

zoeken
zoeken