Release van de Week: Wilco - Ode To Joy
Vandaag verschenen - 4 oktober 2019
Muzieknieuws 04-10-2019 13:29
Wilco bestaat alweer een jaartje of 25, maar weet zich als geen ander telkens te blijven vernieuwen. Dat heeft de band, die zijn inspiratie grotendeels haalt uit Amerikaanse rootsmuziek, een zeer trouwe fanschare opgeleverd. Vandaag verschijnt Ode To Joy, het nieuwe studioalbum van de band uit Chicago.
Foto: Gina Reis
Elke vrijdag verschijnen er honderden nieuwe albums. De redactie pikt er elke week een uit om voor te stellen, inclusief video en een Spotify-playlist.
Wilco is ontzettend groot onder muzikanten en liefhebbers, maar de band heeft het grote publiek in Nederland nooit bereikt. Dat Wilco dit jaar twee keer in een uitverkocht Paradiso en in een uitverkochte grote zaal van TivoliVredenburg speelde, zegt wel iets over hoeveel liefhebbers er zijn. Het aantal bekende muzikanten in de zaal is altijd opvallend. Van De Dijk tot JB Meijers, Spike van Di-rect, Sam & Julia en Yorick van Norden. Als het even kan is half muziekmakend Nederland aanwezig.
Wat is Wilco? Wat is er dan zo goed aan? Ooit werden ze de Radiohead van de Americana genoemd. De fakkeldragers van de alt.country. Eigenlijk heeft de band drie gezichten, die prima samengaan. Enerzijds zijn er de prachtige Americana-songs. Het vorige album Schmilco was erg 'mooi' en Americana. Ben je door al het repertoire van Wilco heen? Check dan ook de solo-albums van zanger Jeff Tweedy of het Beatles meets Wilco-achtige The Autumn Defense van bassist John Stirratt en toetsenist/gitarist Pat Sansone.
Dan is er het experimentele gedeelte. Niet zelden worden prachtige luisterliedjes gesaboteerd door gitaargod Nels Cline of drummer Glenn Kotche. Vooral Cline kan met zijn gitaar nummers aanvallen, doormidden breken en een andere kant op duwen.
De derde kant is de harde kant. Een nummers als Spiders (Kidsmoke) is erg Krautrock (Can, Neu) en het voorlaatste album Star Wars - met een schattige witte poes op de hoes - is een indie-fuzzgitaar spektakel.
Kan je Wilco in één nummer samenvatten? Nee, maar als je één song moet luisteren - en zien - dan is het Impossible Germany. Dit meesterwerkje zou in de top10 van de Top2000 moeten staan. Bij elk concert is het weer een hoogtepunt en hoe Nels zijn solo opbouwt, uiteindelijk helemaal losgaat, terwijl het hele nummer opent als een zon die door de wolken breekt is fenomenaal:
Een ander sterk punt aan Wilco zijn de baspartijen. Terwijl de band live met twee gitaristen en twee toetsenisten speelt - als Pat de gitaar pakt, zelfs drie gitaristen - weet bassist John Stirratt altijd een gaatje te vinden voor de mooiste baslijnen met altijd een topgeluid. Zanger Jeff Tweedy is van oorsprong ook bassist en veel baspartijen op de albums zijn van hem. De heren delen een melodieuze stijl en zijn lastig van elkaar te onderscheiden, ook weer op het nieuwe album. Dat Jeff als bassist gewaardeerd wordt blijkt ook weer uit het interview dat Geddy Lee met hem deed voor zijn Big Beautiful Book of Bass.
Via deze link vind je een Engelstalig interview met John Stirratt over zijn rol, bassen en versterkers.
Ode To Joy
Vandaag verschijnt het nieuwe album Ode To Joy. Een behoorlijk rustig maar prachtig opgenomen album, vol mooie sounds, diepere lagen en ingetogen songs met veel bijzondere partijen. De kans is groot dat deze omhoog schiet in onze favorietenlijst. Het is weer typisch Wilco album met prachtige songs, een heerlijke sfeer met af en toe mooie momenten voor Nels en Glenn. Vooral in We Were Lucky speelt Nels weer zo'n typische tegen alles ingaande partij, waarbij Glenn hem later in het nummer ritmisch even helpt. Subtieler is het in Quiet Amplifier, waarin Nels een spookachtige solo op de achtergrond speelt. Zo ontdek je bij elke luisterbeurt weer mooie stukjes, passages en details. Wij zetten het nog een keer op en laten hem nog even groeien.
Hieronder kun je het album beluisteren:
