Musicmaker North Sea Jazz dagverslagen - Dag 3 - zo 10 juli 2016

Muzieknieuws 10-07-2016 23:07

door Kevin Pasman, Patrick Lamberts en André Dodde - foto's door Dennis Boxem e.a.

Verslag Dag 1 - klik hier
Verslag Dag 2 - klik hier 

William Bell
Hij begon begin jaren zestig bij Stax-records en meer dan vijftig jaar later weet William Bell zijn typische southernsoulsound nog steeds overtuigend neer te zetten. Met hulp van drie blazers, Hammond, drums, bas, twee gitaristen en een achtergrondzangeres voert hij ons langs nummers van zijn nieuwe album en klassiekers als 'You Don't Miss Your Water' en 'Private Number'. William Bell is al 76 en de rest van zijn bandleden (op de zangeres na) zijn ook de jongsten niet meer, maar spelen Williams soulballads vol inzet en net zo soepel als strak. De paar eeuwen ervaring die op het podium staat, geeft de muziek diepgang. Bell geniet overduidelijk van alle aandacht en zijn stem is - gezien zijn leeftijd - nog uitstekend.

Esperanza Spalding
Een jazzconcert of performance art? De grens is bij Esperanza Spalding erg dun. Ze houdt er blijkbaar van om zaken te combineren: disciplines (zang, dans, acteren), stijlen (jazz, r&b, psychedlische rock) en instrumenren (bas, toetsen). Het maakt het optreden rond haar nieuwe album ‘Emily’s D+Evolution’ een lust voor het oor én het oog. Drummer Justin Tyson en gitarist Matthew Stevens zorgen voor het rauwe randje. Laatstgenoemde oogt misschien wat timide, maar zet inmiddels wel wat dissonante spierballenriffs en funky slaggitaar neer. Opvallend is dat Spalding zelf sterk naar Tyson en Stevens trekt in de instrumentale passages, zoals de uitgebreide jams waarin 'Funk The Fear' en 'Unconditional Love' uitmonden. Daarin valt ook op wat een waanzinnig werk Spalding levert op haar fretloze bas: zo virtuoos en toch zo groovy. Een heel bijzonder optreden van een hele bijzondere dame.

Walter Trout
Onderweg naar het concert van Walter Trout lopen we een man tegen het lijf met een T-shirt met daarop de opdruk: Only dead fish go with the flow. Walter Trout (‘pun intended’) overleed drie jaar geleden bijna aan een leverziekte, maar overleefde het dankzij een levertransplantatie. Trout was dus bijna zelf voer voor een tribuut geweest, maar in plaats daarvan staat hij op North Sea Jazz zijn muzikale mentor B.B. King te eren met een uitgesponnen versie van 'Say Goodbye To The Blues'. Het contrast met Joe Bonamassa’s eerbetoon aan Eric Clapton, Jeff Beck en Jimmy Page eerder op de avond in Nile is behoorlijk groot. Waar bij Bonamassa alles tot in de puntjes is geregeld, hij om de haverklap een andere gitaar krijgt aangereikt en er nauwelijks interactie is met het publiek, verloopt het concert van Trout behoorlijk anders. Het gaat er in eerste instantie wat rommeliger aan toe - met soms lange pauzes tussen de nummers, bijvoorbeeld als zijn zoon Jon mee komt doen. Daarnaast speelt Trout slechts op één Fender Stratocaster en is zijn performance een stuk menselijker dan de fabrieksmatige houding van zijn collega-gitarist. Trout doet op zijn nieuwste studioalbum 'Battle Scars' het verhaal van zijn bijna-doodervaring uit de doeken. Die persoonlijke bluesliederen bieden live de ruimte voor persoonlijke introducties, en die geven het optreden toch net even iets extra’s. En net zoals Trout een eigen willetje heeft (onkruid vergaat niet), heeft ook zijn versterker het karakter dat weer aan dat T-shirt over dode vissen doet denken: ‘My amp seems out of control tonight’, aldus Trout, die regelmatig een flinke zwaai aan de volumeknop van zijn versterker geeft. Gelukkig zorgt het verder niet voor een spaak in het wiel. Eigenlijk maken de rommeligheden deze toch al gedenkwaardige avond nog net iets spannender. Al blijft iedereen er wel rustig bij zitten in de Amazon.

STUFF.
'Wij zijn STUFF. uit Gent en Antwerpen en het is hier vooral heel warm.' Daar heeft drummer Lander Gyselinck niets aan gelogen. Het is bloedheet in de Darling, maar de zaal puilt alsnog uit voor het vijfkoppige Belgische groovemonster. Er wordt naar hartelust geïmproviseerd door alle bandleden, maar essentieel voor het geluid van STUFF. zijn de diepe, donkere jazz- en hiphopgrooves van Gyselinck en bassist Dries Laheye. En als sommige bewegingen van Gyselinck wat geforceerd ogen, is dat alleen omdat hij een specifieke sound nodig heeft van dat onderdeel waar hij een klap op geeft. Opvallend is hoe de band eigenlijk maar een hele kleine kring op het redelijk grote Darling-podium in beslag neemt, met Gyselinck letterlijk en figuurlijk in het midden van de belangstelling. Het Belgische vijftal is het bewijs dat 'moeilijke' muziek ook best dansbaar kan zijn. 

Chick Corea, 75th Birthday Celebration: Homage To Heroes
‘Homage To Heroes’, zo mag zondag 10 juli 2016 wel de muziekgeschiedenisboeken in gaan. Het is de dag waarop Steve Vai in Bergen Op Zoom de Sena European Guitar Award toegereikt krijgt en nog springlevend zelf optreedt, terwijl North Sea Jazz ’s avonds in het teken staat van odes aan overleden helden. Om te beginnen met pianist/toetsenist Chick Corea in de Amazon, die zijn verlate verjaardagsfeestje komt vieren (Corea werd 12 juni 75 jaar). Dat doet hij op verbluffende wijze, met saxofonist Kenny Garrett, trompettist Wallace Roney, bassist Christian McBride en drummer Marcus Gilmore, een band die je De Vleesgeworden Virtuositeit zou kunnen noemen, want het spel is technisch uitdagend, maar wordt vlekkeloos gebracht en vol passie. Het razendsnelle gepluk van McBride op de contrabas is bijvoorbeeld ongeëvenaard en ook de blazers krijgen na solo’s veel steun vanuit het publiek. Corea is al groots sinds hij bijdroeg aan de elektrische jazzfusionplaten van Miles Davis, en Davis is dan ook logischerwijs een van de geëerde helden, evenals Budd Powell. Heel persoonlijk is de presentatie echter niet, waardoor het optreden wat afstandelijk aanvoelt. Maar de enige substantiële opmerking is richting de organisatie: waarom hangen in de Amazon geen beeldschermen? Hier spelen bij uitstek artiesten die men graag tot op de vingers wil volgen. Maar helaas ontbreekt het hier dus aan close-ups. Dat maakt de beleving enigszins statisch, al krijgt het luisterzintuig meer dan genoeg prikkelingen!

Cory Henry’s Funk Apostles
De naam van Snarky Puppy-toetsenist Cory Henry rijst snel door zijn gloedvolle Hammond- en Moog-spel. Soms virtuoos, maar altijd doordrenkt van een flinke scheut gospel. Zijn eigen Funk Apostles is Henry’s uitlaatklep om pretentieloos een feestje te bouwen. Al tijdens de line-check ontstaat er een spontane jam op het podium en krijgt hij de handen van het publiek op elkaar. Dat belooft veel goeds. Het begin van het optreden is toch wat rommelig: Henry geeft zijn twee drummers nog last minute instructies en zijn gretigheid grenst soms aan controleverlies. Maar elke keer als de Hammond spreekt - al in de openingstraditional 'Wade In The Water' - voel je de magische zeggingskracht van zijn spel. Als het uitgelaten publiek nog geen afscheid wil nemen van dit allerlaatste concert op het festival, speelt Cory Henry in z’n eentje op Hammond een ballad als toegift. Naast me staat een gitarist die eerder op de dag had gespeeld. De tranen biggelden over zijn wangen, hoofdschuddend dat muziek zo mooi kan zijn. Prachtig!

Verslag Dag 1 - klik hier
Verslag Dag 2 - klik hier